W lutym w Centrum Sztukiu Filmowej

Inteligentny komik, wybitny reżyser, niezwykle oryginalny scenarzysta, wrażliwy kompozytor i uzdolniony montażysta. Perfekcjonista w każdym calu, który bez trudu żonglował emocjami widza, doprowadzając publiczność na przemian do śmiechu i do łez. Przed Państwem niezapomniany i nieśmiertelny – Charlie Chaplin. Angielski aktor i reżyser filmowy, scenarzysta, producent i kompozytor należy do najwybitniejszych twórców światowego kina. Stworzył postać małego włóczęgi w meloniku, stając się czołowym reprezentantem komedii slapstickowej opartej przede wszystkim na gagach. Stopniowo wprowadzał do swych filmów dramatyczne problemy, takie jak nędza, głód, bezrobocie, zagrożenie wojną.

Przypominamy trzy wybitne filmy tego artysty, którego dorobek wpisał się na trwałe w historię X Muzy.

,,Brzdąc” (15-26 lutego 2008) – pierwszy pełnometrażowy film Chaplina. Nie jest już typową burleską, ale poprzez swoją spójną fabułę nosi cechy komediodramatu. Bawi, a zarazem wywołuje współczucie nad losem włóczykija, który przygarnął porzucone dziecko.

„Gorączka złota” (1-13 lutego 2008) – to nie tylko zestaw przezabawnych gagów, ale także wzruszający dramat o samotności i walce człowieka z naturą. Do kanonu wielkich scen filmowych weszły sceny z tańcem bułeczek, zjadaniem sznurowadeł i buta.

„Dyktator” (29 lutego -13 marca 2008) – jedno ze szczytowych osiągnięć Chaplina; film będący satyrą na dyktaturę faszystowską. „Dyktator” zabija śmiechem, roznosząc w pył idee przeciwnika poprzez sprowadzenie ich do groteskowego absurdu. Krążyła nawet anegdota, że to zemsta Chaplina za wąsik skradziony Charliemu przez Hitlera.

Historia Słynnej Grupy Ładnie w filmach Marka Firka

„No dobrze, ładnie” – tymi słowami najczęściej profesorowie krakowskiej ASP oceniali prace studentów. Grupa artystyczna stworzona przez Rafała Bujnowskiego (ur. 1974), Marka Firka (ur. 1958), Józefa Tomczyka „Kurosawa” (1941-2006), Marcina Maciejowskiego (ur. 1974) oraz Wilhelma Sasnala (ur. 1972) zrodziła się w kontrze do całej Akademii Sztuk Pięknych. Uznani dziś malarze tworzyli jako Grupa Ładnie w latach 1996-2001. Ich malarstwo określane terminami banalizm (podobnie jak wcześniej określano literatów urodzonych w latach siedemdziesiątych) czy popbanalizm (określenie wprowadzone przez pismo „Raster”), stanowiło reakcję na kapitalistyczną rzeczywistość Polski po 1989 roku. Cechą łączącą ich obrazy były tematy zaczerpnięte z potocznej codzienności, także z gazet, kolorowych magazynów, reklam, telewizji. Chętnie sięgali po estetykę kiczu i reklamy, strategię ironii. Wspólne działania ograniczały się właściwie do akcji o charakterze ironiczno-absurdalnych spektakli, podczas których prezentowano obrazy, filmy, grano muzykę, rozdawano nagrody. Odbywały się one głównie w krakowskich klubach (np. Roentgen, Miasto Krakoff).

Ingmar Bergman właściwie Ernst Ingmar Bergman, ur. 14 lipca 1918 r. w Uppsali (Szwecja), zm. 30 lipca 2007 r. na bałtyckiej wyspie Fårö.

Twórczość Bergmana wraz z jej powracającymi motywami - wyobcowaniem człowieka we współczesnym świecie, kryzysem wiary i chrześcijańskiego modelu moralności, rozkładem więzi w rodzinie - paradoksalnie dopiero dziś staje się dla polskiego widza w pełni aktualna i czytelna. Polemika reżysera z mieszczańskim systemem wartości może istotnie dotykać nas w pełni dopiero w społeczeństwie, które zaczęło wykształcać klasę średnią z jej wszystkimi dobrodziejstwami i obciążeniami. Prezentacja uniwersalnych filmów Bergmana jest więc dziś dla widza okazją do postawienia sobie zasadniczych pytań związanych z własnym życiem i miejscem w świecie, a nie tylko do spotkania z mistrzem kina.

Bergman, mimo że autobiograficzny aż do granic ekshibicjonizmu, potrafi w swoich obrazach dotknąć filmowego absolutu. Tworzy kino totalne, które mierzy się z najpoważniejszymi problemami filozoficznymi, religijnymi i egzystencjalnymi i które dziś staje się dla widza prawdziwym wyzwaniem.

Jerzy Kawalerowicz - ur. 19 stycznia 1922 r. w Gwoźdźcu na Ukrainie, zm. 27 grudnia 2007 r. w Warszawie; pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego na Powązkach.

Jeden z najwybitniejszych polskich reżyserów. Artysta osobny; choć tworzył w czasach szkoły polskiej, sam pozostawał poza jej głównym nurtem. W odróżnieniu od innych, sobie współczesnych twórców, unikał spoglądania na świat przez pryzmat polskiej martyrologii, narodowych kompleksów. Sięgał po tematy uniwersalne. Jego „Pociąg” to wciąż jedno z najbardziej komunikatywnych dzieł spośród klasyki polskiego kina. Odwieczny problem daremnej gonitwy za uczuciem jest tak samo a aktualny dziś jak czterdzieści lat temu.

Bez złudzeń, ukazywał ludzi w labiryncie namiętności, polityki, losu. Sceptycznie przyglądał się mechanizmom, którym od zawsze podlegamy. W swoim wielkim widowisku „Faraonie” nad wyraz dobitnie przedstawił zawsze aktualny schemat walki o władzę.

Twórca wybitnych adaptacji m.in. prozy Jarosława Iwaszkiewicza („Matka Joanna od Aniołów”), Juliana Stryjkowskiego („Austeria”).

Człowiek uzależniony od kina, oddany całkowicie polskiej kinematografii jako reżyser, jako wieloletni kierownik artystyczny Zespołu Filmowego „Kadr” oraz wielu innych . Dzięki jego zaangażowaniu powstały takie dzieła jak: „Popiół i diament” Andrzeja Wajdy, „Eroica” Andrzeja Munka, umożliwił start filmowy wielu młodym twórcom m.in. Tadeuszowi Konwickiemu i Kazimierzowi Kutzowi.

Michelangelo Antonioni ur. 29 września 1912 r. w Ferrarze, zm. 30 lipca 2007 r. w Rzymie.

Był jednym z najwybitniejszych i najciekawszych twórców filmowych lat 60. i 70. XX wieku. Tworzył kino autorskie, artystyczne, nie schlebiał publiczności i masowym gustom. Jego filmy mówiły o kondycji człowieka w obliczu rozwoju technologicznego współczesnego świata. Pokazywał rozpad więzi uczuciowych, kryzys wartości i tożsamości, zrywając przy tym z tradycyjną strukturą fabuły i konwencji gatunkowej. Pisał profesor Tadeusz Miczka: „Patrząc z dzisiejszej perspektywy na cały dorobek Antonioniego można stwierdzić, że nadal wywołuje on dużo kontrowersji, a poszczególne filmy wymykają się ze schematów myślowych i jednoznacznych ujęć interpretacyjnych.”
W ramach retrospektywy pokazanych zostanie szesnaście filmów włoskiego mistrza, z lat 1943-1975, w tym wczesne krótkie metraże z lat 1943-1949.

Realizujący na Śląsku reżyser wideoklipów Paweł Bogocz zawsze skromnie powtarzał, że największą częścią sukcesu każdego muzycznego wideo jest dźwięk... Najwyraźniej czegoś mu ostatnio brakowało w tej materii, skoro efektem wielomiesięcznej pracy roku 2007 jest video koncept „Czuję głód”, składający się z 15 teledysków jego własnej, muzycznej grupy 52UM. Spojone wypowiedziami autorów wideoklipy, powstałe w zakamarkach tak ukochanego przez Bogocza Zagłębia i Śląska, składają się na w pełni autorski obraz świata trudnych wyborów i decyzji. W projekcie, obok autorów, udział wzięli między innymi: Krzysztof Siwczyk, Jacek Poniedziałek, Tymon Tymański oraz znany i lubiany Superbohater METAN.

W zespole 52UM, Bogoczowi towarzyszą jego licealni koledzy m.in. współlider zespołu – znakomity polski chirurg Konrad Januszek, czy koledzy Bogocza z czasów podstawówki (laureaci prestiżowego konkursu firmy Red Bull na elektroniczną kompozycję), DJ CYBUCH PROSTO Z WIEDNIA i DJ Elecrojac... Trzecim, obok Januszka i Bogocza, filarem zespołu jest dawno nie widziany na polskich scenach, ojciec rodzimego punk rocka, Robert Brylewski - założyciel tak istotnych dla polskiej kultury zespołów rockowych jak: KRYZYS, BRYGADA KRYZYS, IZRAEL ARMIA, FALAREK... Artystyczna formacja 52UM to również grupa najlepszych muzyków rockowych najmłodszej generacji m.in.: Martyna Załoga, Michał Leks, Paweł Stawarz, Rafał Miciński... Nagrywana w Gdańsku, Warszawie i Wiedniu płyta finalizowana była w stolicy artystycznego undergroundu naszego regionu, Sosnowcu... Ten niezwykły potrójny album, obok premierowych piosenek i ich elektronicznych, tanecznych wersji zwanych remiksami, zawiera także płytę dvd z wyżej wspomnianymi teledyskami.
(tekst na podstawie opisu produkcji autorstwa Pawła Bogocza)

Paweł Bogocz – producent dokumentalnych form filmowych, scenarzysta, dziennikarz, autor wideoklipów (m.in. dla grup: Püdelsi, Dżem, Pogodno, Izrael). W tej ostatniej dziedzinie wielokrotnie nagradzany; jest laureatem nagrody polskiego przemysłu fonograficznego – Fryderyka za najlepszy teledysk roku („Wolność słowa” Püdelsów) oraz nagrody za najlepszy scenariusz roku na 13 Yach Film Festiwal („Dawna dziewczyna” Püdelsów). Jego dvd zrealizowane dla Püdelsów, jako pierwszy w Polsce tego typu nośnik, zyskało status złotej
płyty.