W poszukiwaniu ukrytego skarbu – epilog (5)

Przygoda trwała krótko, nastąpił powrót do prozy życia. A ja chciałam jeszcze raz, teraz już w samotności, się nią podelektować. Oraz, że może właśnie w tym miejscu dojdę dlaczego Irmina, dlaczego Gabriel? U mnie bohaterowie na pewno nazywaliby się inaczej.
Czyli jeszcze raz w miejscu gdzie skarb został odkryty. Nie do końca się udało z tą samotnością.- Pani będzie szukała następnego skarbu? Tutaj już wszystko przeryte.- Nie, chcę przeżyć to jeszcze raz.- A to proszę ostrożnie bo grunt jeszcze bardziej zdradliwy, szkoda butów.
Jakiś pies na mnie dziamnął. Nic to. Boże stworzenie. Jakiś ślizgacz śmignął koło nogi. Nic to, mniejsze stworzenie. I żadna anakonda.Coś mnie zaatakowało. O! To już nie żadne stworzenie. To coś co jest tylko upierdliwym złem. Czar prysnął. Komary atakowały indywidualnie. Dawałam sobie radę. Kiedy jednak ruszyła już zorganizowana formacja, nie miałam szans. Schowałam wiersz (w częściach), list, goździki (już zasuszone). A ja teraz podsuszam bąble po wrednych komarach...
Przy szukaniu skarbu zupełnie nie pamiętam czy owady były. Wówczas coś innego się liczyło.
KOlszak coś usłyszał, coś znalazł. Brakującego należało szukać. Magda była nieoceniona. Jakby co tydzień odkrywała skarby.
Co było na początku? Wiersz-szyfr.
Z kosmicznej kopułyGdzie głód wielki doskwieraZnak Boga śmiechu i radości Serce Jej pokażeA z Serca tego Życie i Śmierć na lewo i na prawo wytryskająJednoZe Świętym i Boskim Znakiem DoskonałymPrzy Pięknych Figurach i Dzieciątku BożymW Kwiecie ZastygłymNa DrugiePod wielkim krzyżemOstatni z trzynastu spoglądaZ wyższości anielskiej ukradkiemNa Tę Wieczną i Straszną PaniąKtóra w Maszynach od wieków pracujeNa Drugiej WodzieCzerwienią kamienie w oddali maluje
Zielonogórskie kościoły. Tam należało szukać zaginionych części wiersza. Żeby dotrzeć na os. Cegielnia. Tutaj był skarb. Oraz ten list.
Zielona Góra, Trzynastego Kwietnia MCMLI
Moja Najmilsza Irmino!
Z tym listem zostawiam moją Miłość do Ciebie, Irmino, z wszystkimi moimi żalami, westchnieniami i pocałunkami. Zabieram tylko ze sobą własne cierpienie i całą podłość ludzką, którą zaznałem.
Żyć bez Ciebie za wiele, a umrzeć – nie wystarczy. Mój skarb – naszą Cudowną Różę ukryłem głęboko pod ziemią w tym przeklętym mieście pełnym cyników i maszyn. A własne serce spaliłem na popiół.
Uciekłem, aby gdzieś sczeznąć przeklętym. Nie szukaj. Zapomnij o mnie. I tak nikt by nas nie zaakceptował.
Twój na zawsze,Gabriel
Dręczyło Tomka dlaczego ten list jest taki ważny. No i w ogóle co się robi ze skarbem?
Skarb należy ukryć ponownie. Szczególnie taki. Nie za głęboko bo trzeba do niego wracać. Kiedy przyjdą gorsze chwile, kiedy będzie się już dorosłym, kiedy jakaś miłość nie będzie właśnie tą. Wówczas należy sięgnąć po skarb i pomyśleć o wielkiej miłości Gabriela do Irminy. I życie – mimo ich tragedii – ponownie okaże się piękne.
Tomek jednak zbił mnie z pantałyku. Miał już narzeczoną, chyba nawet dwie. Teraz też ma. I chyba też dwie.Straciłam orientację. W rachunkach i w terenie. To drugie było wówczas gorsze bo cywilizacja nam się oddalała. Droga na szczęście się odnalazła, wszystko wróciło do normy. A przeżycie było wspaniałe i miłość piękna. Do następnej przygody!
Krzysztofie! Zaserwowałeś znakomitą zabawę. Dziękujemy!