W szumie i ciszy

Pięknie o miłości do lasu pisze AnnaMaria, inni MM-owicze ostro walczyli o czystość naszychnaturalnych filtrów.
Na MM-ce zamieszczano zdjęcia dzikich wysypisk śmieci. Warto o tym mówić, bo przyszłość następnych pokoleń to nie tylko musi być beton i plastik.
"Tutaj drogą w swoją stronę można wreszcie iść,Wtedy chce się żyć, chce się żyć.tu wolnością wiatr pijany na twych włosach gra,Liście nie szczędzą mu wielkich braw."
Las to miejsce, które wycisza, sprawia, że człowiek czuje się jednością z naturą. Kocham las :) Mało kto wie, że hektary olbrzymich teraz drzew na Czerwonym Borze zasadzili uczniowie z I LO z Bernartowicza. Wiosną, kiedy klasy maturalne przygotowywały się do egzaminu dojrzałości, młodszeklasy z zapałem wtykały w ziemię małe sadzoneczki. Nie był do przykry obowiązek, narzucony przez profesorów. To była frajda, że coś fajnego się robi!
Do dzisiaj brzmi mi w uszach śmiech koleżanek i kolegów. Radocha, kiedy prof. Jagas przewróciła się w bruździe - a to właśnie ona wmawiała nam, że dziewczęta muszą mieć wdzięk sarenki :)
Pamiętam, jak zabrakło picia w szklanych butelkach i Staszek Sz., chciał wydoić krowę pasącą się na łące obok. I ten jego rosnący olbrzymi guz na czole po uderzeniu kopytem! Pamiętam smak chleba grubo posmarowanego smalcem, które przynosiła nam żona jednego z leśników. I stado saren, którewyszło na skraj młodnika.
Dziś kiedy zdarzy mi się być w lasach Czerwonego Boru, dotykam ręką olbrzymich pni i myślę - może to ja je zasadziłam? W szumie drzew nadal słychać gwar tamtych uczniów z I ogólniaka. Te drzewa to pamiątka po naszej młodości.
Kilka lat temu zasadzono setki drzewek na północnym skraju "Alejek" blisko szkoły numer 1. Po trzech dniach zobaczyłam, że sterczą tylko kikuty. Nie jestem beksą i mało co zmusza mnie do łez, ale wtedy rozpłakałam się (:
Tamci uczniowie z LO, a ci gimnazjaliści z jedynki to dwa różne światy. Po wandalach zostanie jednak tylko beton, a nasze drzewa nadal będą cieszyć swoim pięknem.