Wkręceni – odkręć to!

Główna bohaterka spektaklu, Magda przyjeżdża na studia do Warszawy z małego miasta. Co ją spotyka?

Ona napotka wiele problemów na swojej drodze, np. utrzymywanie kontaktów z rodziną na odległość czy z chłopakiem, dzielenie mieszkania z współlokatorką. Nie chce tutaj opowiadać całego scenariusza, bo ważne, aby każdy widz mógł sam zinterpretować, co jest dla niego ważne w spektaklu. W naszym teatrze najważniejsze jest to, żeby widzowie zidentyfikowali się z problemami bohaterki.

Ale odbiór teatru czy kina polega na utożsamianiu się. Utożsamić się z bohaterem, to znaczy go zrozumieć. To jest banał. Dlaczego Pani to tak mocno podkreśla?

Bo to nie jest typowy teatr. Nie są najważniejsze zdolności aktorskie czy scenografia. Widz ma sam zadecydować, co Magda zrobi z danym problemem. Po spektaklu może wejść na scenę i zadecydować o zmianie scenariusza.

Bardzo ogólnie to Pani powiedziała. Proszę opowiedzieć, jak to wygląda?

Gramy półgodzinny spektakl, który składa się z pięciu scen związanych z głównymi obszarami życia Magdy. Ale ona popełnia różne błędy, przez to uwikłuje się w różne problemy. Po spektaklu każdy z widzów może wejść na scenę i powiedzieć, że tutaj scenariusz powinien potoczyć się inaczej, on ma na to koncepcję i aktorzy zaczynają improwizację według jego pomysłu.

Taka kompletna improwizacja?

Nie do końca. Nie dopuszczamy rozwiązań magicznych, czyli nierealnych. Każdy z aktorów jest psychologiem. Ma postać bardzo dogłębnie skonstruowaną. I wie, kiedy rozwiązanie problemu jest możliwe a kiedy nie. Potrafi pokierować dalej spektaklem, pokazując realne konsekwencje danego pomysłu widza.

Do kogo kierujecie spektakl?

W większości do licealistów, studentów i osób, które właśnie dokonują wyboru drogi życiowej. Chcemy, żeby przyszli i poszukali drogi życiowej Magdy, a tym samym swojej własnej.

Tytuł spektaklu „ Wkręceni – odkręć to!”

„Wkręceni”, bo Magda zostaje wkręcana w różne sytuacje, daje się wkręcać, bo nie jest świadoma tego, czego chce w swoim życiu, nie ma w sobie równowagi. „Odkręć to” – ponieważ każdy widz ma możliwość odkręcenia każdej sytuacji.

Co to za nowy rodzaj teatru? To nie jest raczej jakaś metoda terapeutyczna?
Nie. To rodzaj teatru wymyślonego przez brazylijskiego praktyka dramy Augusto Boala. Ona jest już praktykowana w wielu krajach europejskich. W Polsce, w Warszawie jesteśmy chyba jedyną organizacją, która stosuje ją podczas otwartych pokazów. Łączy ona w sobie teatr z edukacją i profilaktyką. Scenariusz jest realistyczny. Jest to tzw. teatr rozwiązań.

Były już dwa pokazy. Czy widzowie rzeczywiście tak chętnie udzielają się? Nie wstydzą się wyjść na scenę?

Myślę, że na pewno jest element tremy. Staramy się tworzyć atmosferę bezpieczeństwa, która pozwala widzom wejść na scenę. Każdy sam decyduje się na interwencję, więc to jest każdego dobrowolna decyzja. W Teatrze Forum, bo tak się nazywamy, nie mówimy bezpośrednio o sobie, tylko o kimś innym. Chowamy się pod płaszczem roli. Ale jeśli ktoś proponuje, żeby zmienić sceny z rodzicami, to wiadomo, że przede wszystkim ten problem najbardzije porusza go we własnym życiu.

To wszystko brzmi bardzo poważnie.

Można też powiedzieć, że to jest dobra zabawa. Przez to, że spektakl jest tak podobny do naszego życia, odbieramy go trochę jak karykaturę. Trochę się śmiejemy sami z siebie.

Dlaczego główna bohaterka ma na imię Magda?

To jest popularne imię. Myślę, że sporo osób może się z nim zidentyfikować. Czyli znowu przede wszystkim identyfikacja. Wiele dziewczyn przyjeżdża do Warszawy z małych miast. Zostawia swoich rodziców i chłopaka. Szuka mieszkania. Ma współlokatorkę. Te sprawy naprawdę ludzi obchodzą, bo to są ich własne problemy. O tym jest ta sztuka.