Wśród ludzi.

Zawsze te gorsze. Świadome drwiny ukrytej w słowach  i półuśmieszkach. Wychowywane bez ojca.  Co sobie myślą o swoich narodzinach i jakie uczucia żywią do swoich ojców ?  Do tych, których nie ma i tych  którzy spotykają się z nimi  ukradkiem. Mającymi  już swoje rodziny i potomstwo albo tymi, którzy nie dojrzeli do ojcostwa. Płacącymi alimenty i tych, którzy robią wszystko aby tego nie robić. Samotne dzieci samotnych matek.
Wiele kobiet pisze o swoim samotnym  macierzyństwie ale rzadko kto o uczuciach takich dzieci. A przecież jest ich coraz więcej wokół nas. Rodzone przez  młodziutkie dziewczęta  i przez  kobiety dojrzałe, często są efektem wpadki,  zdrady lub celowych kalkulacji. Karmione bajkami o tym, że tata nie żyje bo to lepsze niż stwierdzenie: ojciec cię nie chciał. Dzieci potrzebują ojców. Jako wzorca i jaką opokę dającą poczucie bezpieczeństwa. Miłość matki jest niezwykle cenna ale czasem niewystarczająca.  Zawsze pozostaje mniejsza lub większa luka, którą nie zawsze da się zapełnić. Przedszkole, place zabaw a później szkoła. Każde z tych miejsc przypomina im o tym, że się nie ma przy nich mężczyzny do którego mogłyby powiedzieć – Tato. Mając kochającą matkę przejdą jakoś ten etap życia, przestaną zadawać pytania ale nie przestaną  o tym myśleć. Chciałyby wiedzieć dlaczego ojciec nimi się nie interesował, dlaczego rozmył się we mgle na wieść o ich mającym nastąpić narodzeniu. Dlaczego nie mają go obok siebie lub dlaczego kontakty z nim są wymuszone. Chociaż brutalna prawda dociera do  świadomości  dzieci, to podświadomie się przed nią bronią. I zranione wchodzą w dorosłe życie.