Z wizytą u Kusturicy... Do domu czas

Autokar zapakowany, ale my jeszcze nie. Pieszo, po stoku Mokrej Góry, idziemy do wsi – skansenu, wybudowanego przez Kusturicę dla potrzeb filmu „Żivot je cudo". Miało to służyć tylko do filmu, a okazało się kapitalnym miejscem do zwiedzania i zarabiania. W połączeniu z Szargańską Osmicą tworzą fajną całość. W skansenie możemy znaleźć cerkiew z dzwonnicą, domy mieszkalne, restauracje, bank, sklepy, więzienie. Znajdzie się nawet łaźnia turecka. A jakby tego było mało, miłośnicy motoryzacji mogą podziwiać stare modele tak popularnych niegdyś samochodów. Najwięcej przyciągał wzrok nietypowy „Trabant"... To wszystko pozostało po nakręceniu filmu. I dobrze, bo z „łezką w oku" można sobie powspominać. Myśmy nie mieli takiego szczęścia, ale podobno na uliczkach tego skansenu można spotkać artystów i filmowców. Chyba byliśmy w niewłaściwej porze – zawsze tu goszczą w czasie festiwalu filmowego lub odwiedzają samego Kusturicę, który tu ma swoją chatę i korzysta z niej, gdy jest w Serbii. Jedna z ciekawostek, którą możecie zobaczyć na zdjęciach, są nazwy ulic. Swoja ulicę „ma" Fellini, Bergman, a nawet Bruce Lee. I co ciekawe – wioska nie jest tworem zamkniętym. Ciągle coś w niej przybywa. Szwendając się po wiosce trudno nie zauważyć humoru rzeźb... Mnie najbardziej spodobały się (używam swoich nazw) „Górnik", „Kochanek" i „Łakomczuch".
Kiedy już nasyciliśmy oczy wioską, ruszyliśmy do autokaru, by rozpocząć drogę do domu... Ale przed nami jeszcze sporo pięknych widoków w kanionie Zachodniej Morawy, cerkiew (wspaniałe wnętrze!) i „zatankowanie" na drogę. Jutro – już w kraju, tak blisko Dziuńki, a się z nią nie zobaczę...
Może przy innej okazji :)
https://plus.google.com/u/0/photos/115282811493414911352/albums/60469252...
Pozostaną wspomnienia i chęć powrotu. To, co zobaczyliśmy, to „pryszcz" do tego, co jeszcze do obejrzenia zostało. Więc..?
Manro