Żegnamy człowieka legendę

Z ogromnym smutkiem w świąteczny wieczór przyjąłem wiadomość, że 23 grudnia zmarł honorowy obywatel Naszego Miasta, długoletni włodarz Gorzowa, Pan Zenon Bauer. Gorzowianie, zwłaszcza długoletni mieszkańcy grodu nad Wartą, pamiętają Go jako wielkiego wizjonera rozwoju naszego miasta, sprawnego i konsekwentnego organizatora życia gospodarczego i społecznego, z uporem obalającego przeciwności, które napotykał, ze strony ówczesnych władz wojewódzkich.Urodził się w 1913 r. na Ziemi Wileńskiej w Nieminie koło Lidy, ale swoje dojrzałe życie spędził w Gorzowie, do którego przyjechał 1 lipca 1947 r. Zamieszkiwał początkowo przy ul. Kosynierów Gdyńskich 42, a od kwietnia 1948 r. aż do dnia śmierci - przy ul. Spokojnej 5. Jestem przekonany, że gorzowianie winni mu ufundować tam tablicę pamiątkową, a władze samorządowe nazwać tablicę jego imieniem.Młodszych mieszkańców naszego miasta oraz tych, którzy do niego napłynęli po reformie administracyjnej 1975 r., pragnę poinformować, że w latach 1958-1969 był przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej, odpowiednikiem dzisiejszego prezydenta miasta. Jego koncepcje odbudowy i rozwoju naszego miasta realizowały się nie bez trudności, ponieważ często nie odpowiadały zielonogórskim władzom wojewódzkim. Wywierana na Niego presja spowodowała to, że 11 latach rządzenia Gorzowem złożył rezygnację.To Panu Zenonowi Bauerowi zawdzięczamy:- odbudowę i poszerzenie Mostu Staromiejskiego i mostu kolejowego- obronę i rozwój komunikacji tramwajowej- odgruzowanie i rozwój Śródmieścia oraz walkę z narzuconą warszawską koncepcją architektoniczną lansowaną przez zielonogórskie władze- utworzenie stałej sceny teatralnej, budowę kina, sztucznego lodowiska oraz wielu szkół i przedszkoli- utworzenie w mieście filii wyższych uczelni, pierwszych na Ziemi Lubuskiej.Wszystko to dokonał w niezwykle trudnych i skomplikowanych czasach, w trosce o przyszłość miasta i jego mieszkańców. My, gorzowianie, powinniśmy o tym pamiętać, żegnając Go na cmentarzu komunalnym w sobotę 29 grudnia o godz. 11.00.oprac. (zeb)P.S. Tytuł pochodzi od autora listu. Człowiek jest najważniejszy- Wszystko, każdy wydatek, każda inwestycja czy remont były uzależnione od ,,góry''. Najważniejsze były tak zwane limity. Jak Warszawa albo zielonogórski wojewoda nie dał limitu, nie było co marzyć o budowie nowego obiektu czy np. remoncie torowiska (...). Choćby sprawa mostu... Potrzebował poszerzenia, bo jeżdżące na nim tramwaje zagrażały ludziom. Chciałem takie prace przeprowadzić, ale wszędzie odbijałem się od limitów. Najdrobniejsze sprawy trzeba było wypraszać w stolicy u ministrów. Kiedyś przyszli do mnie dowódcy wojskowych jednostek i prosili o dostarczenie wody, bo żołnierze musieli się kąpać w basenach przeciwpożarowych. A na inwestycje w wodociągi i naprawę tego, co zniszczone, nie było czego? Oczywiście limitów. Ciężkie czasy. Dziś jest łatwiej zmieniać miasto (...). Najważniejsza rzecz: przede wszystkim trzeba mieć na uwadze człowieka. Ludzie muszą być najważniejsi. Na pewno pilnie zająłbym się podłączeniem starych kamienic do sieci ciepłowniczej. Tysiące ludzi palą jakimiś śmieciami, inni na czwarte piętro wnoszą węgiel... Postarałbym się remontować kamienice. Ale remontować, a nie malować fasady. Potem w kolejności byłyby drogi. Są w fatalnym stanie. A przecież dziury w jezdniach to tylko i wyłącznie wynik złego planowania (...).Fragment wywiadu udzielonego "Gazecie Lubuskiej" cztery lata temu