Zielonogórski duch w końcu się obudził

*** O kopalniach w Zielonej Górze można też poczytać tu: Pół miasta stoi na dawnych kopalniach 
Jak tu nie wierzyć w rzeczy dziwne, zagadkowe i trudne do wytłumaczenia. Wszystko zaczęło się w środę, 15 bm. Na godzinę 12 umówiłem się z red. Markiem Pakońskim by omówić pewne sprawy techniczne MM-ki. Pan Marek poćwiczył ze mną sposoby obsługi komputera i rozmowa zeszła na moje zainteresowania i ewentualne wykorzystanie ich w MM-ce. W trakcie rozmowy poruszyłem temat szkód górniczych jakie pozostały po eksploatacji pokładów węgla brunatnego w Zielonej Górze i okolicy. Wielu wątpi w ich istnienie, jako że od kilkudziesięciu lat nie zaistniały w sposób zauważalny. Podałem kilka przykładów znanych mi faktów perturbacji szkodowych i doszliśmy do wniosku, że co miało się ujawnić to już się ujawniło, a całość należy potraktować jako historyczną ciekawostkę. Rozstaliśmy się z uwagą, że może warto byłoby przypomnieć dawne górnicze dzieje Zielonej Góry.
Upłynęło kilka godzin i rano odkryto olbrzymią dziurę w ziemi, tak na oko 50m średnicy i kilka metrów głębokości, w sąsiedztwie byłych szybów kopalnianych na terenie pomiędzy stacją benzynową, a przysiółkiem Rybno. W rejonie tym wg sprawozdań rocznych Consolidierte Grunberger Gruben (Zjednoczone Kopalnie Zielonogórskie) prowadzono eksploatację w następujących szybach:
*Fridrich I – przed 1919 r. – ogródki działkowe przy ul. Łużyckiej
*Fridrich II –przed 1929 r. - ogródki działkowe przy ul. Łużyckiej
*Linde - do 1930 r. - ogródki działkowe przy ul. Łużyckiej
*Fridrich Wilhelm – do 1929 r. na północ od Rybna.
Na mapie z około 1923 r. zaznaczono lokalizację kopalni przy ul. Łużyckiej na wysokości obecnej siedziby Nadleśnictwa Zielona Góra, a dawniej Huty Szkła Alma Hutte, po drugiej stronie szosy do Świdnicy. Niedowiarków albo tych co kwestionują działalność Huty Szkła niech przekonają znalezione obok Nadleśnictwa kęsy kolorowego szkła, których tam znajduje się jeszcze sporo.
Pragmatycy dotąd sądzili, że zielonogórskie kopalnie węgla brunatnego ominął wszędobylski duch Skarbnik, który wziął w posiadanie wszystkie śląskie kopalnie. Miałby zapomnieć o zielonogórskich kopalniach? Żył sobie gdzieś w dawno opuszczonych kopalniach i tylko czekał na okazję. Po kilkudziesięciu latach Skarbnika vel Skarbka wywołali red. Pakoński i niefrasobliwy i nieodpowiedzialny W.W.. Kilka godzin potrzebował Skarbek by naruszyć najsłabsze ogniwo jednej z kopalni. Bo Skarbek to dobry duch. Ostrzega przed niebezpieczeństwem, zagrożeniem i przed lekkomyślnością człowieka. Wyrwa pojawia się za sprawą Skarbka do 50-60m od stacji benzynowej, a około 15m od otaczającego ją parkingu. Pojawiła się w nocy, gdy nie było ludzi i samochodów. Skarbek ostrzegł współczesnych o ciągle błąkającym się w starych chodnikach lichu. Czy temu, który palił poniemiecką dokumentację kopalnianą w kotłowni przy ul. Krośnieńskiej nie powinna wówczas uschnąć ręka?
Nie uwierzycie, ja w piątek czyli w następny dzień po odkryciu wyrwy, pojechałem obejrzeć szkodę własnymi oczami. I co się okazało. Obok pierwszej wyrwy, w kierunku do stacji benzynowej powstała druga wyrwa, mniejsza o średnicy 10-15m i głębokości około 3m. Wszystko ogrodzone, bliżej podejść nie pozwalają.
W grupie kilku osób spotykam znakomitego geologa inż. Stanisława Pichiewicza. Właśnie zakończyli badania gruntu w kierunku stacji benzynowej. Inż. Pichiewicz uspokaja, zagęszczenie gruntu do 5m głębokości nie wykazuje ruchu. Skarbek tylko niegroźnie zwrócił uwagę. Może trzeba lokalizowane budowle poprzedzić głębszą siatką wierceń. Ja ostrzeżenia Skarbka bym nie lekceważył. Jak dotąd więcej szkód nie ujawniono, nie licząc stale powiększającego się rozmiaru zapadliska.
Może kiedyś do tematu wrócę. Ale Skarbka lepiej nie niepokoić, nawet tak niewinną rozmową jak z red. Pakońskim. Nawet jeżeli Skarbek jest wytworem na potrzeby legendy to mówią, że w każdej legendzie jest trochę prawdy. Tym dziwniejszy jest ten zbieg realnych wydarzeń i naszej redakcyjnej rozmowy.