Znaki historii - jeszcze trochę o Wilnie

Znaki historii - to miał być tytuł całego cyklu. Do niego zacząłem dodawać najpierw – Lwów i Wilno, bo chciałem pokazać „święte” miejsca dla Polaków – słynne nekropolie. Guzik z zamysłu wyszło, bo tytuły zostały poprzestawiane i teraz główkuję, czy da się wrócić do pierwotnego zamiaru. Jeśli mi nie wyjdzie, przepraszam.
Ponieważ Kolank0 tak świetnie uzupełnił Wilno, ja dołożę jeszcze odrobinę.
Ratusz – przepięknie odnowiony budynek, dwukondygnacyjny, zbudowany na planie kwadratu. Teraz jego sale wykorzystywane są m.in. na wystawy malarstwa i co jest bardzo ważne, mieści się w nim biuro informacji turystycznej.
W 1570 r. jezuici założyli w Wilnie swoje kolegium. Istniało 9 lat, gdyż na Prima Aprilis 1579 r. Stefan Batory przekształcił go w uniwersytet. Ciągle rozbudowywany, obecnie posiada 12 dziedzińców, nazywanych imionami osób ważnych dla tego uniwersytetu.
Nie można zwiedzić Wilna, nie zaglądając do Muzeum Mickiewicza. Mieści się w niewielkiej kamieniczce. W niej Mickiewicz wynajmował mieszkanie i tam również przygotowywał do druku „Grażynę”. A tak naprawdę – na ślady Mickiewicza na Litwie napotyka się bardzo często.
Kościół św. Janów – to również perełka Wilna. Powstanie tego kościoła wiązane jest z chrztem Litwy. Znawcy uważają, że jego pierwowzorem był kościół drewniany, wzniesiony przez Władysława Jagiełłę. Obecny kształt architektoniczny kościół uzyskał w I połowie XVIII w. - Jan Glaubitz ze świątyni gotyckiej zrobił świątynię barokową. Dwie ciekawostki – przez 10 lat organistą w tym kościele był Stanisław Moniuszko. Zobaczcie, na jak wspaniałym grał instrumencie. Drugą ciekawostką jest główna nawa - 12 z 18 rzeźb na jej filarach to rzeźby przedstawiające św. Janów.
W 100 rocznicę urodzin Adama Mickiewicza w kościele wzniesiono pomnik (przykro mi, ale zdjęcie jest „pod psem”. Ja znalazłem tam również popiersie Władysława Syrokomli, którego grób znajduje się na Rossie.
To tyle, co pamiętam z Wilna. Do zdjęć dołączę jeszcze zdjęcia litewskich widoków i charakterystycznych krzyży. I jeszcze jedno zdjęcie (a może dwa?) - autobus wycieczkowy z Wilna z polskim opisem.
Z Wilnem się żegnam, ale nie z Litwą. Jeszcze jest trochę wspomnień :)
Manro