Zwierzęta także czują. Szopki łomżyńskie

Dużą grupą dorosłych i dwójką przedszkolaków ruszyliśmy szlakiem łomżyńskich szopek. Po obejrzeniu szopki w parafialnym kościele, wolnym krokiem poszliśmy do tzw. żywej szopki przy kościele św. Boboli.
Od kilku lat mam bardzo mieszane uczucie, czy w ogóle szopka w tej formie jest właściwa. Jest to zapewne duża atrakcja dla najmłodszych łomżyniaków. Dzieci traktują ją jako mini zoo i mają możliwość dotknąć rączkami chociażby owieczek. W tym roku przeżyłam ponownie duży stres na widok zwierząt za grubą siatką. Dzieci piszczą, krzyczą, a biedne zwierzęta kulą się ze strachu w kątach prowizorycznych kojców.Chudziutki cielaczek leży w barłogu, a przez jego skórę przebiegają dreszcze przy każdym pisku, pawie wrzeszczą ze strachu, a w oczach owiec widać tylko przerażenie. Zwierząt jest o wiele mniej niż w poprzednich szopkach. Na szczęście, bo mniej z nich narażonych jest na traumę. Nie ma też przy wejściu do szopki wielkiego, sympatycznego psa na grubym łańcuchu. Razem z mężem doszliśmy do wniosku, że pomimo atrakcji taka szopka nie powinna mieć miejsca. Nie ma to nic wspólnego z miłosierdziem ani świątecznym nastrojem. Naszym zdaniem jest to znęcanie się nad zwierzętami. Wystarczyłaby tylko szopka pod wiatą ze żłóbkiem z siana i w otoczeniu rzeźb. Tylko, że i tą szopkę zepsuto, stawiając przy snopie słomy ogromnego, dmuchanego Mikołaja!  Jego widok u całej grupy dorosłych wywołał wybuch śmiechu.
Ludzie potrafią zrobić cyrk nawet z najpiękniejszych obyczajów świątecznych. Po obiedzie wybierzemy się jeszcze do Kapucynków, aby popatrzeć na historyczną, ruchomą szopkę. Widzieliśmy ją już wiele razy, ale zawsze budzi w nas zachwyt. Tam przynajmniej biedne, żywe zwierzęta nie są rekwizytami.