Życie zaczyna się na emeryturze

Lubię ludzi, którzy nie kapcanieją i nie bajdurzą, że zawsze mają pod górkę. Z takimi człowiek nigdy się nie nudzi. Mnie też nosi, bo w życiu chcę zobaczyć jak najwięcej, a nie tylko leżeć i pachnieć na miękkiej kanapie. Nie cierpię na tak zaawansowaną "chorobę niespokojnych nóg" jak moja przyjaciółka, ale potrafię jeszcze nieźle podyrdać:). Poniosło mnie więc na wystawę grafik, obrazów i rzeźb emerytowanego górnika. Ludkowie, prawdziwe cuda! Facet całe życie harował w kopalni i nie miał zbyt dużo czasu na realizację swoich pasji.
Na emeryturze nie przysiadł na ławeczce, tylko kopnął swoją wenę w tyłek i ruszył z kopyta. Oglądałam te wszystkie jego dzieła i oczy mi latały z zachwytu! Kilka to bym nawet z tej wystawy gwizdnęła, ale przypomniałam sobie siódme przykazanie:). Na kupno to mnie raczej nie stać. Ile razy odwiedzam rodzinną Łomżę, to za każdym razem wkurzają mnie gadki niektórych emerytów i ich wieczne narzekanie. Wkurza mnie też jak słyszę: w naszym wieku to już nie wypada i tylko modlić się o spokojną śmierć.
W naszym wieku to nie wypada chodzić w mini, chlać do upadłego, obrabiać tyłki innym i tańczyć techno na ulicy. Reszta jest dla starszych ludzi. Kto mi zabroni zatańczyć  w świetlicy OSP w naszej dzielnicy, albo łazić po górach czy latać za motylem, żeby mu zrobić fotkę? Jakbym miała taki wielki talent jak Zygmunt Łaciok, to też bym sobie wystrugała jakiegoś starzyka. I to nawet przystojniejszego od swojego męża:). Na pewno nie będę siedzieć w chałupie, kiedy mogę zobaczyć takie cuda. Nie mam aż tylu okazji do bywania na różnych imprezach co łomżyniaki,  ale i tak w życiu łapię każdą okazję do śmiechu, a nie do jojczenia.