Babcia Stefania...

Gdy byłaś przy mnieDawałaś mi tyle ciepłych radNa wszystko miałaśgotową odpowiedźTaka dobra mądra i wyważonaPotrafiłaś godzinamiopowiadać o swoim życiu.
Ile w tych opowieściachbyło mądrościZ szeroko otwartymi oczamichłonęłam każde Twoje słowo.Ja czułam zapach trawwidziałam kwiaty na łącewidziałam - co pokazać mi chciałaś.
Z taka wdzięcznościąopowiadałaś mi o swoim dzieciństwierodzicach, bracie - i choć ich nie znałamtakże ich widziałam.W swoim sercu miałaś tylezakamarków i jak kolorowecukierki - radowały wszystkichkażdego dnia.
Modlitewnik w ręce wyznaczałpory dnia - milkłaś na długa chwilęby tym razem opowiedzieć Boguo troskach mijających godzinNigdy nie zapomniałaś o podzięceza to że jesteś...za swoich bliskich...
By spiżarka była zapełnionadobrociami - pilnowałaś pór rokuTwoje owoce miały zapachprzeszłych lat zatrzymanychw zamkniętych słojach.Przeróżne smaki, kolory i zapachytak cudownie oddawały słodyczlata zatrzymanego pod pokrywka.
Każdego rankaSłonko zaglądało Ci do oknabudząc Cie czule ze snu.Biegłaś do ogródka by każdykwiatek, drzewo i krzewpowitać dotykiem Twej dłoniMogłaś godzinami rozmawiaćz nimi - one w zamian za tooddawały Ci to swym pięknem.
Porę posiłków wyznaczałtrzaskający ogień pod płyta.Zapach spieczonej skorkiogromnego chleba.Parzona herbata oddawałacały majestat zebranych i wysuszonychowoców z własnego sadu.
Miód w słoiku na stoleprzypominał o ciężkiejznojnej pracy pszczół.Jego zapach rozchodził sie po całym domuZ taka troskliwa czułościąnapełniałaś małe filiżankikażdemu wdzięcznie podstawiając.
Nigdy nie balas sie jutraWiedziałaś, że po obfitych deszczachzawsze zaświeci słońceTak bardzo mi Ciebie brakTwego ciepłego słowaczułych spojrzeń i gestówmoja kochana babciu Stefanio...
czarnulka 1953
autor: Urszula Bremer