Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 14]

Początek wspomnieńByłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 13]
Wytrzymałem. Kosztowało mnie to, oj kosztowało... zwłaszcza pewną część mego nieszczęśliwego i wyjątkowo czułego w tym momencie ciała... Wreszcie ojciec zostawił mnie w spokoju (ucieszyłem się niezmiernie) i wybiegł z domu rzucając na pożegnanie "jeszcze porozmawiamy! Siedź w domu!" Musiał to powiedzieć?! A już czułem ulgę że wszystko za mną...Schowałem się w pokoju, nawet starsze rodzeństwo przestało mi docinać. Ta chwila odpoczynku nie trwała długo, może z godzinkę. Tata wrócił. "Idziemy" rzucił tylko, chwycił mnie za rękę i prawie pobiegliśmy. Z innych klatek domów prawie w tym samym momencie wybiegały inne pary... cała nasza paczka uwieszona u rąk ojców! Gdzie oni nas prowadzą?! Sprawa szybko się wyjaśniła - szliśmy/biegliśmy do jednostki.Ja cię kręcę, ojcowie ciągnęli nas do sztabu! Na pierwsze piętro, do najważniejszego... Otworzyły się drzwi i wprowadzono nas do pułkownika M., dowódcy brygady. Znaliśmy go oczywiście, mieszkał w drugim bloku. Ale spotykaliśmy go w całkiem innych, normalnych sytuacjach - "dzień dobry" i na tym się poprzednie widzenia kończyły. Do tego było to na podwórku, a więc na naszym terenie. A teraz...
Stanęliśmy w krótkim dwuszeregu jak przystało na kolonijnych weteranów, dobrze wymusztrowanych i do tego synów żołnierzy. Nawet nas zaskoczył, nie krzyczał. Mówił coś tam o zagrożeniu, o jakiejś wczorajszej panice, o zakłóceniu ciszy nocnej, o niewyspaniu naszych ciężko pracujących mam i tatusiów, o niepotrzebnym wzywaniu straży pożarnej, która mogła być gdzie indziej potrzebna... takie tam. Nawet się z pułkownikiem zgadzaliśmy, zgodnie potakiwaliśmy głowami; co racja to racja. Przecież nie będziemy się z dowódcą kłócić, więc się z nim zgadzaliśmy. Dowódca to dowódca; wiadomo, wojsko. Ale dopiero teraz się zgadzaliśmy... ;)
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 15]Wszelkie prawa zastrzeżone.Podobieństwo do osób, miejsc i zdarzeń może być przypadkowe.