Ja tylko do bankomatu... (zdjęcia)

Lata całe nic nie mogło wyrosnąć. Żyliśmy na podwórku i do domu nie można było nas zapędzić. Kilka drzew, z czasów innych mieszkańców i pełno piachu. Co roku nasadzenia i po kilkunastu dniach z wątłych witek nic nie zostawało. Drzewka nie miały szans, za dużo było dzieci na podwórko. Nie wiedzieć też czemu, zawsze próbowano je posadzić jakoś tak centralnie. Na linii lotu piłki, kiczki czy toru zjazdu ze skarpy na kartonie.
Jedno drzewko posadzono z boku. Przyjęło się i cieszyło oczy jak kwitło i owocowało. Jarzębina była do dzisiejszej soboty. Usłyszeliśmy huk i... nie ma już jarzębiny. Owoce jeszcze leżą na chodniku, jeszcze nie jest uprzątnięte. Będzie trochę smutno mimo że przez lata niemal dżungla wyrosła pod oknami.
Rzut oka na budynek Sióstr Elżbietanek. Młodzi ludzie finiszują z nakładaniem obrazu na boczną ścianę. W podwórku wcześniej zamalowano mały budynek techniczny. Już chyba nikomu nie przyjdzie do głowy mazać bohomazy. Nie wypada.
Najnowsze bachusiki mają się dobrze. Przy Magikusie Zamienikusie od niedawna jest trawnik i klomby. Ma najbardziej miłe warunki. Nie można tego powiedzieć o leżącym pod szybowiskiem. Chyba, że ma być niewidoczny. Podobnie jak relikty. Coraz mniej do wypatrzenia. Ale i tak miejsce ma spore wzięcie.
Dziś był dzień Biegu Sztafetowego Cottbus – Zielona Góra, ,,Od Ratusza do Ratusza". Zawodnicy, których widziałam, osiągali metę ponad dwie godziny później niż zwycięski team z Polkowic. Widać było wycieńczenie, ale i... uśmiech przed samą metą. Dajcie wy żyć! Na pewno nie dla mnie. Jeszcze z uśmiechem! Ale oni biegają. Tegoroczna impreza odbyła się już po raz 19. Chyba nawet pamiętam pierwszą edycję.
Czy coś jeszcze z wyjścia do bankomatu? Było gorąco.