Majówka. A może by... ZITTAU

   Miasto przepiękne. Jestem wprost zauroczona. Warto tam się wbrać aby zobaczyć gdzie nasi przedstawiciele będą jeździć. Nie jest daleko. Bogatynia, Sieniawka, a z drugiej strony właśnie Zittau.
 
   Dużo historii. To kocham. Przygody też. Ale nie takie. Przez swoje gapiostwo przysporzyłam wycieczce wiele nerwów. Ja się zgubiłam! W obcym kraju. Wprawdzie Polska w zasięgu ręki, ale jak wrócić do domu?! Tak po prawdzie przez blisko godzinę nie wiedziałam, że jestem zgubiona. Zachwycona infrastrukturą kolejową w wersji wąskotorowej.
   Szczęściem dla mnie w planie był powrót do Zittau. Rozumiejąc jak mogą na mnie w zdenerwowaniu psioczyć sama siebie ukarałam. Nie odchodziłam od obelisku na pamiątkę poległych mieszkańców z czasów pierwszej wojny światowej. Po niedługim czasie znałam ich  imienia i nazwiska. Wszystkich.
   Po telefonicznym uzgodnieniu, że mogę w miarę spokojnie zwiedzać, czasu już nie marnowałam. Zittau było moje. Z kolejnym zgubieniem. W zaułkach starówki. Ale jak mogło być inaczej skoro jedna brama wciągała w następną?
    Przygoda się jednak skończyła. Było mnie i wstyd i głupio, stałam z opuszczoną głową. Przeprosiny byłyby tylko słowami. Po cichu jednak mruczałam, że... nie żałuję. Zwiedzanie miasta przez wycieczkę polegało na przejściu przez centrum tak jakby u nas od teatru do pl. Pocztowego. Tak było w programie. A ja odpoczywałam w lokalu z wielkimi tradycjami, to ja ukoiłam skołotane nerwy podczas koncertu organowego, to ja na wylot poznałam starówkę. O 23 nazwiskach na obelisku nie wspomnę. Co niektóre osoby już bąkały, że na przyszłość też mogą się zgubić, ale tylko ze mną. Na pewno już do takiej sytuacji nie dopuszczę. Nawet nie mam okazji. Od tego czasu jestem pilnowana przez wszystkich...
 
   Zittau wart jest zagubienia!