Obelisk na Górze Zamkowej postawiono dla upamiętnienia żołnierzy

Dla upamiętnienia  bohaterskiego  czynu  żołnierzy  radzieckich na Górze Zamkowej  usypano kopiec i postawiono  na nim  obelisk. Zdjęcie przedstawia  górną część obelisku z napisem: "6 .III.1945 r. Wyzwolenie miasta przez wojska radzieckie”
W ówczesnym tygodniku „Za wolność i Lud" ukazał się artykuł gen. brygady Stanisława Okęcickiego „Jak wyzwolono Grudziądz" cyt.
Ku schyłkowi dnia  8 lutego  65 armia  na prawym skrzydle  i w centrum kontynuowała walki na wschodnim skraju Grudziądza i broniła  przyczółka na zachodnim  brzegu Wisły,  5-16 km na południowy zachód od Grudziądza.
Od 10 lutego walki w tym rejonie toczyły się już w ramach nowej wschodnio-pomorskiej operacji Armii Radzieckiej . Równocześnie z walkami o wyzwolenie Elbląga – związki taktyczne 2 armii uderzeniowej II Frontu Białoruskiego  kontynuowały natarcie  na miasto  i twierdzę Grudziądz. Umocnienia miasta  Grudziądza  składały się z : 1) tzw. „Feste” tj. grupy niedużych fortów na północnym skraju  miasta, umocnionej rowami  ciągłymi  oraz 2 ) umocnionej pozycji typu polowego, zbudowanej  na rubieży odległej  o 5-6 km na wschód od miasta i opierającej się skrzydłami  o rzekę Wisłę.
W dalszym ciągu artykułu czytam:
Dowódca 2 armii uderzeniowej gen. lejt. I..I Fieduninski  zważywszy, że nieprzyjaciel przypisuje duże znaczenie utrzymaniu miasta i twierdzy Grudziądz, postanowił  przyspieszyć  rozgromienie wroga. Po krótkim  przygotowaniu  wojska radzieckie 10 lutego  1945 r. przeszły do natarcia. Oddziały 37 dywizji piechoty  gwardii  nacierając na miasto  od wschodu  pokonały  zacięty opór  wroga i wśród nieustannych  walk powoli  posuwały się naprzód.
Z dalszych faktów historycznych  wiemy, że dowódca 2 armii uderzeniowej zaproponował  komendantowi  twierdzy  złożenie  broni, aby uniknąć  niepotrzebnego rozlewu krwi. Gen. Fricke odrzucił jednak tę propozycję. Wówczas od rana 2 marca wojska radzieckie  zaczęły zacieśniać  pierścień  okrążenia  miasta  zadając uderzenia z północy, wschodu i południa.
Do dnia  6 marca 1945 r. wojska radzieckie zwartym pierścieniem  okrążyły garnizon niemiecki w twierdzy i przygotowywały się do szturmu.
W tym jednak czasie załoga garnizonu licząca 5.000 żołnierzy i oficerów poddała się.
Nie powiódł się więc rozkaz Hitlera, zgodnie z którym Grudziądz musiał być bezwzględnie utrzymany ze względu na dalsze cele operacyjne.
Cena, jaką Grudziądz okupił swoją wolność, była wysoka. Zniszczenia miasta szacowano na 63 proc. Nie było całego ani jednego domu z ogólnej liczby 3080 budynków. Nie udało się ustalić dokładnej liczby ofiar spośród ludności cywilnej. Z ogólnej liczby 61 tysięcy osób w roku 1939 doliczono się w roku 1945 około 37 tysięcy ludności w miesicie.
Już następnego dnia  po zdobyciu fortecy grudziądzkiej, wychodząca w Bydgoszczy „Ziemia Pomorska" pisała - "Ostatni akt walki o Grudziądz".
Przyjmując treść artykułu, za prawdę historyczną, trzeba zadać pytanie, kto tak naprawdę zniszczył nasze miasto/ Atakująca armia, zwartym pierścieniem ze wszystkich stron, czy otoczeni okupanci? Burzyli to co sami wybudowali, a wieża Klimek jest tego przykładem…