Pan Tadeusz, nasz "Pudzian" (wideo)

Jak przyznaje Tadeusz Sobol, każdy ma w sobie jakiś talent. Musi go tylko odkryć. I on odkrył. Kiedy przeszedł na emeryturę.– Może i trochę późno, ale z drugiej strony chyba zawsze jest czas na takie dziwactwa – śmieje się 68-latek, który jak mało kto potrafi wyczuć środek ciężkości danego przedmiotu. – Już nie pracowałem, to musiałem znaleźć dla siebie odpowiednie zajęcie. Działka, rowerek, spacery, ale brakowało czegoś jeszcze – opowiada.Ciężary w górę!Podnieść fotel i utrzymać go na jednej ręce przez minutę? Dla niego to żaden problem. Niejeden 20-latek spociłby się i może jedynie przesunął mebel na bok. – Zaczynałem od lekkich rzeczy. Najpierw na jednym palcu utrzymywałem parasol, później kij bilardowy. Wszystko po to, aby nauczyć się równowagi. To jest podstawa – przyznaje zielono-górzanin.– W młodzieńczych latach trenowałem przez chwilę boks i kulturystykę, podnosiłem również ciężary. To także mi pewnie pomogło. Zresztą, nie ma co ukrywać, sport nigdy nie był mi obcy. Teraz trzy razy w tygodniu robię takie domowe treningi. Mam 10-kilogramowy ciężarek i wyciskam raz na jedną rękę, raz na drugą. Po takiej serii wykonuję podstawowy zestaw ćwiczeń, wymachy, przysiady. Mam ochotę wyjść przed blok poskakać na skakance, ale coś czuję, że znowu usłyszę „No, dziwoląg" – śmieje się 68-latek.Z biegiem czasu waga tych „ciężarków" zwiększała się. – Teraz jestem w stanie podnieść przedmiot ważący nawet ponad 30 kilogramów i utrzymać w górze na jednej ręce przez ponad minutę – przyznaje zielo-nogórzanin. – Tak naprawdę pozwala mi się to wyciszyć, odreagować wszelkie stresy. Chcę też pokazać ludziom, że facet, który ma 68 lat, jeszcze może coś takiego zrobić i daje mu to ogromną radość w życiu! – podkreśla T. Sobol.Odpowiednia metodaNa każdy przedmiot jest metoda. Przekonaliśmy się o tym na pokazie, jaki zorganizował dla nas pan Tadeusz. Ważne jest, aby odpowiednio zapiąć pasek w spodniach. – Brzuch nie może się wylewać – instruuje mężczyzna. – Następnie pewny chwyt i hop do góry – dodaje z uśmiechem.I tak metalowy wózek z marketu znalazł się na dłoni pana Tadeusza, gdzieś na wysokości jego głowy. Ręka nawet nie drgnęła, a z twarzy 68-latka nie zniknął uśmiech. Po minucie, przedmiot ląduje na ziemi. – Powtórzyć? Żaden problem! – zaskakuje nas. Z boku przyglądają się dwaj młodzi mężczyźni. – I co, panowie, dalibyście radę? – zapytał nasz siłacz.- Raczej nie...- cicho odpowiedzieli, próbując opanować zdziwienie na twarzy. A gdy dowiedzieli się, ile pan Tadeusz ma lat, pokiwali tylko głową i dodali: – Nieźle, trzeba przyznać naprawdę dobry pan jest...Pan Tadeusz szanuje wszystkich, którzy coś robią w życiu i pokazują, jak pasja potrafi dodawać skrzydeł. – Chciałbym, żeby młodzież patrząc na mnie, nie myślała sobie „O, wariat!", ale zauważyła, że nieważny jest wiek, ważne jest, aby coś w życiu robić. Coś, co sprawia radość i daje chęci do dalszego działania.Aby nie zwariowaćNasz siłacz ma mnóstwo pasji. Zajmował się rzeźbą, pisze wiersze, rysuje... – Mam w głowie różne dziwactwa i jak mawiają, to mnie właśnie pociąga, to mnie podnieca – żartuje.Nasz bohater ma też pewne marzenie. Chciałby pobić rekord Guinnessa w utrzymywaniu ciężarów. – Nie wierzę, że jest w Polsce, a może i w Europie drugi taki starszy facet, który daje radę – mówi pan Tadeusz. I przyznaje: - Mieć taki dyplom, pobić rekord, to spełnienie najskrytszych marzeń...