Panta rei

Nie wierzę w życie pozagrobowe, bo gdyby naprawdę istniało, byłaby to najgorsza z rzeczy, która czeka każdego z nas. Wyobraźcie sobie biliony trylionów biednych dusz, które fruwają gdzieś tam w mitycznych zaświatach.
Teologowie kościołów wmawiają nam, że każda z tych dusz nadal czuje i myśli. Piekło to pestka wobec takiej "szczęśliwości".
Odeszła z mojego życia najbliższa mi osoba. Wiem i wierzę, że jeżeli nadal istnieje, to tylko w mojej pamięci, a nie jako zabłąkana w chaosie cyberprzestrzeni zrozpaczona dusza. Babcia była moim guru, matką, ojcem, wychowawcą i przyjacielem. Nadal jest tylko w innym wymiarze - w moich wspomnieniach.
Chodzę na jej grób i zawsze kładę jej ulubioną białą różę. Nie dlatego, że niby patrzy na mnie w z góry, ale dlatego, że nadal jest we mnie. Czasami zdarza mi się w trudnych chwilach "rozmawiać" z nią. Przypominam sobie, co w takich chwilach mówiła do mnie. Przeważnie było to - Irek, po to masz rozum i serce,  żebyś sam rozwiązywał swoje problemy. Nie prawiła kazań, choć ścierką potrafiła nieźle przyłożyć :)
Babcia była twardą łomżynianką, przeżyła wiele dramatów, ale zawsze optymistycznie patrzyła na życie. Nie dorastam jej nawet do pięt. Odeszła, ale zostawiła mi cząstkę siebie. Może to jest właśnie dusza?
Biała róża na grobie mojej babci to mały gest podziękowania za wszystko, co dla mnie zrobiła. Mój dług wdzięczności ciągle będzie na debecie. Staram się spłacać go i w inny sposób - opiekując się młodszą siostrą i babcią sąsiadką.
Nie robię tego przez bankowe wyrachowanie. Po prostu robię to,  co wpoiła we mnie cudowna kobieta - moja babcia.
Wszyscy kiedyś odejdziemy. Ja także. I wolałbym nie tułać się jako "szczęśliwa" duszyczka, tylko zostawić cząstkę siebie w innym człowieku.
Śmierć babci Matei trochę mnie rozkleiła. Sorry .