Performance na STO dwa!

Dominik Złotkowski, uczestnik tegorocznego Spotkania Teatru Otwartego, pokazał dziś zgromadzonej publiczności swój performance zatytułowany "Nigdy nie będzie takiego lata".
W skrócie, nie wdając się w artystyczną interpretację można by to opisać tak:
Dominik najpierw rozebrany do samych slipek położył się na skwerku przed budynkiem teatru, potem puścił ze starych taśm nagranie śpiewającego chłopca, nadmuchał materac, ściągnął z zaskoczonych osób z widowni ubrania, ubrał się w nie, a potem położył je w miejscu na dworze, w którym wcześniej leżał.

Niby nic, a jednak coś...
Sam tytuł "Nigdy nie będzie takiego lata" można rozumieć wielorako: dosłownie, czyli kontrastując to z mroźną, listopadową nocą, albo spróbować się w to wgłębić.
Ja nigdy nie byłam dobra w aż tak nieoczywistych artystycznych wizjach, ale mogę powiedzieć, że:
- zrobiło to na mnie wrażenie
- chłopiec śpiewający, trzaskająca taśma i dziwaczne piosenki zrobiły podkład lepszy niż profesjonalna muzyka
- golizna Dominika Złotkowskiego zadziałała podwójnie: jako czyste płótno i jako element "oswajający"
- zaskoczeni, rozbierani widzowie byli miłą odskocznią od motywu przewodniego, który odczytałam jako przemijanie
- skupienie aktora i przekazanie go nawet podczas tak banalnej czynności jak dmuchanie materaca było zadziwiające a jednocześnie  wprowadzało w osłupienie

Podsumowując: pomysł, nie do końca dla mnie jasny i nie do końca zrozumiały tym bardziej był dla mnie ciekawy, bo, przyznam szczerze, teraz - 3 godziny po spektaklu - ciągle o tym myślę i próbuję zrozumieć; jednocześnie wartość i wyższy poziom sztuki, który nie do wszystkich trafia zasługuje na pewno na uznanie a jeśli nie, to przynajmniej na brawa.

Ja dałam się wciągnąć. 

Świetliki & Linda - Filandia