Radomska Kongregacja Oratorium świętego Filipa Neri ma 50 lat. Jak rzadko, która wspólnota zakonna bardzo mocno wpisała się w życie miasta

Zasługi i obecność księży Filipinów w Radomiu widać bardzo dobrze na ziemi jak i z perspektywy nieba. W przenośni i dosłownie. Ktoś kto leciał samolotem nad miastem na wysokości 6 tysięcy metrów wie, że jedyny obiekt, który bardzo mocno wyróżnia się na tle szarej zabudowy miasta to charakterystyczna świątynia pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Świata nazywana „kwiatem lotosu”, kościół, który ma swoją burzliwą historię i jest jednym z najbardziej charakterystycznych obiektów Radomia.

Niewielu zapewne wie, że dolna przestrzeń kościoła to największa w mieście sala koncertowa, swego rodzaju amfiteatr , który może pomieścić nawet 1000 osób i gdzie wiele razy odbywały się wydarzenia kulturalne, spotkania ze znakomitymi gośćmi podkreślającymi społeczny i kulturalny wymiar działalności księży Filipinów. Trudno nie wspomnieć o bogatej liście obszarów działalności zakonu w mieście wykraczających daleko poza duszpasterską misję księży. Prowadzą oni jadłodajnię dla ubogich na ulicy Siennej, gdzie dziennie wydawanych jest około 100 posiłków, a w ramach oratoryjnego duszpasterstwa działają przy ulicy Grzybowskiej takie grupy jak „Ruch Światło - Życie”, Caritas Parafialny, Grupa Rodzin z dziećmi Niepełnosprawnymi, Stowarzyszenie Harcerstwa „Zawisza” Federacja Skautingu Europejskiego, Grupy Anonimowych Alkoholików, Rodzina Różańcowa, Domowy Kościół, Rycerstwo Niepokalanej, Odnowa w Duchu Świętym, Rodziny Nazaretańskie, Straż Honorowa Serca Jezusowego, Oratoryjne Stowarzyszenie Radość, Grupa Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę. Na terenie objętym duszpasterstwem księży Filipinów jest Dom Opieki Społecznej, Dom Dziecka, Specjalny Ośrodek Szkolno Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych i Słabo Widzących, szkoła podstawowa i szkoła średnia - „elektronik”. Dużo jak na 12 księży. Przyjechali do Radomia z różnych zakątków Polski, ale większość z nich pochodzi z naszego regionu.

Reguła zakonu jest specyficzna. Każda kongregacja jest w pewnym sensie niezależnym bytem, podlega organizacyjnie bezpośrednio pod Stolicę Apostolską, a w kwestii duszpasterstwa pod biskupa radomskiego. W przeciwieństwie jednak do wielu innych zakonów, poza wyjątkami, księża Filipini nie mogą przemieszczać pomiędzy domami zakonnymi w różnych zakątkach kraju, albo świata, ale są „przypisani” na całe życie do jednej kongregacji. Jeśli więc nie wydarzy się nic szczególnego każdy z nich zostanie na zawsze radomianinem.

Od 1991 roku księża Filipini zajmują się działalnością oświatową. Prowadzą obecnie Katolickie Liceum Ogólnokształcące w Radomiu, a wcześniej także katolickie gimnazjum. Jeden z powodów powołania placówki być dość prozaiczny. W czasach jeszcze poprzedniej epoki zbudowano obiekt z licznymi salami katechetycznymi. Gdy religia została przeniesiona do szkół pozostały wolne pomieszczenia, które trzeba było wykorzystać. Poza tym działalność edukacyjna i oświatowa to jedna z kluczowych misji odwołujących się do założyciela zgromadzenia. W Radomiu wszyscy wiedzą, że poziom szkoły wyrażony chociażby w zdawalności egzaminów należy do najwyższych w mieście. Sami nauczyciele i księża Filipini podkreślają jednak, że akurat nie to jest w ich misji najważniejsze.

- Od początku funkcjonowania naszej placówki mieliśmy takie przedmioty jak historia sztuki, teatrologia, filmoznawstwo, filozofia. Dzisiaj liceum oferuje szerszą ofertę edukacyjną, z licznymi specjalnościami, ale duch i charyzmat założyciela naszej wspólnoty pozostaje. Dbamy o odpowiedni poziom, ale nie jest to jedyny cel. Chcemy by nasi uczniowie rozwijali swoją godność osobową, swoje talenty, ważne są elementy wychowawcze oparte na solidnych wartościach, ogólnoludzkich, humanistycznych. W sposobie naszego funkcjonowania są oczywiście ważne wartości katolickie, w relacjach międzyludzkich, sposobie analizowania i treści edukacyjnej, ale także w umiejętności świętowania i radości oraz przejawów zwyczajnego życia młodzieżowego. Mówimy też o sposobach rozwiązywania problemów, które zdarzają się w każdym środowisku - mówi ksiądz profesor Adam Maj z katedry pedagogiki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, wieloletni dyrektor i założyciel Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego imienia świętego Filipa Neri w Radomiu. Szkołę ukończyło ponad 2 tysiące absolwentów. Pracują w różnych dziedzinach. Są wśród nich lekarze, prawnicy, inżynierowie, dziennikarze. Nauczycielami są przede wszystkim osoby świeckie.

29 listopada 1980 roku Kongregacja otrzymała pozwolenie na budowę kościoła wraz z budynkami towarzyszącymi przy ulicy Grzybowskiej 22. W wyniku konkursu został w 1981 roku przyjęty projekt dwupoziomowego, nowoczesnego obiektu sakralnego architektów radomskich Wojciecha Gęsiaka i Wojciecha Fałata. 1 maja 1981 roku ksiądz biskup Edward Materski, ordynariusz sandomierski, erygował parafię pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Świata, pozostawiając jej prowadzenie księżom filipinom. 6 czerwca 1982 roku został poświęcony plac pod budowę kościoła przez sandomierskiego biskupa pomocniczego Stanisława Sygneta, a 8 czerwca rozpoczęły się wykopy pod fundamenty. Pasterką 25 grudnia 1984 roku w dolnym kościele rozpoczęto regularne sprawowanie liturgii w niedziele i święta, a z czasem w dni powszednie. Zwieńczeniem długich lat budowy świątyni była jej dedykacja 18 grudnia 2011 roku przez ordynariusza radomskiego, biskupa Henryka Tomasika.

Budowa ma swoją burzliwą historię. Już w latach 80-tych po mieście rozniosła się fama, że kościół źle zaprojektowany zaczyna pękać. Uważa się, że autorami hejtu mogła być nieprzychylna władza. Projektantem był Wojciech Gęsiak, bardzo młody architekt bez doświadczenia, późniejszy pierwszy prezydent Radomia czasów III Rzeczpospolitej. On sam często mówił o tym co się stało. Otóż tynki w dolnym kościele kładziony w zimnym miesiącu. Ekipa budowlana wspierała się dmuchawami powietrza, co doprowadziło do powierzchownych pęknięć tynku. „to tak jakby pękł naskórek” - mówił Gęsiak. Dokonano jeszcze raz konstrukcyjnych wyliczeń i nie wprowadzono żadnych poprawek. Do dziś w konstrukcji budynku nie stało się niepokojącego.

W latach 90-tych XX wieku zakończono inwestycję obiektów towarzyszących wznoszonej świątyni: 3-kondygnacyjnego budynku kongregacyjnego z wydzieloną częścią dla sióstr zakonnych oraz budynku szkolnego, którego budowę rozpoczęto w 80-latach XX wieku jako domu katechetycznego.

Kongregacja Oratorium świętego Filipa Neri w Radomiu została erygowana 8 września 1972 roku przez Administratora Apostolskiego diecezji sandomierskiej Sługę Bożego biskupa Piotra Gołębiowskiego, z siedzibą w kaplicy przy ul. Siennej. Duszpasterstwo księży filipinów w tym miejscu rozpoczęło się jednak znacznie wcześniej, bo 29 maja 1959 roku w efekcie uzgodnień pomiędzy księdzem Olgierdem Kokocińskim, przełożonym kongregacji tarnowskiej a księdzem biskupem Janem Kantym Lorkiem, ordynariuszem diecezji sandomierskiej. Oratorianie przejęli ośrodek duszpasterski prowadzony przez parafię Opieki Najświętszej Marii Panny w Radomiu, w którym prowadzona była działalność charytatywna od 1939 roku przez siostry Szarytki.

Dekret biskupa diecezjalnego z 8 grudnia 1959 roku wyznaczył granice wikariatu eksponowanego z parafii mariackiej, dając możliwość prowadzenia własnych ksiąg chrztów, małżeństw i pogrzebów. Obecnie parafia liczy około 10 tysięcy parafian. Kongregacja Oratorium św. Filipa Neri, stowarzyszenie księży katolickich założone w 1551 przez świętego Filipa Neri w Rzymie. Ich nadrzędnym celem jest pokazywanie ludziom, że można jednocześnie być wesołym i wierzyć. Cechuje ich łagodny charakter i życzliwość.