Twórczość grudziądzkich literatów. Krystyna Borucińska

Pani Krystyna jest członkinią Grudziądzkiej Grupy Literacko-Artystycznej „Świt", jednocześnie jej współzałożycielką.
Jednak jej przygoda z literaturą rozpoczęła się dużo wcześniej.
Debiutowała w roku 2003 tomikiem pt." Grudziądzkie szkice poetyckie.(aspekt historyczny). W roku 2004 ukazują się wspomnienia pt." Tamta rzeczywistość zsyłka 1940-46". Natomiast rok 2005 to rok inauguracji wspaniałego cyklu o naszym największym genialnym kompozytorze i pianiście Fryderyku Chopinie. Pierwszy tom cyklu nosi tytuł „ Fryderyk Chopin życie jak muzyka".
W cyklu ukazały się tomy:
„Rodzina Fryderyka Chopina. Fakty i domniemania" „Wakacje Chopina na Ziemi Dobrzyńskiej w Szafarni 1824-1825" „Szkolni przyjaciele Fryderyka Chopina" „Europejskie szlaki Fryderyka Chopina" „Krąg europejskich przyjaciół Fryderyka Chopina" „Fryderyk Chopin. Zwykły człowiek w genialności" „Ojczyste szlaki Fryderyka Chopina" „Fryderyk Chopin wśród Polaków na obczyźnie" „Kobiety w życiu Fryderyka Chopina"

„Schyłek życia i śmierć Fryderyka Chopina"
Praca poświęcona twórczości i życiu Fryderyka, to pasja jej życia i cel.

Przybliża odbiorcy, mniej znane aspekty życia i talenty Chopina. Przysłowiowego „człowieka renesansu", którym niewątpliwie staje się po bliższym poznaniu. To nie tylko powszechnie na świecie znany genialny kompozytor i pianista, to także poeta, pisarz i artysta.
Przytoczę maleńką próbkę wierszy, które poetka poświęciła Fryderykowi Chopinowi. 
Opuściłeś dom
Opuściłeś dom i już go nie ma Tak się twoja zerwała kołyska Od struktury rodzinnego progu Tak młodość znika i pryska
Bukiet drogi z wędrówek po kraju Wziąłeś z sobą w nową obcą ziemię By nie zgubić skarbu i zapału Co w tych kwiatach utajonych drzemie
Wszystko nutą tęsknoty dotykasz Pośród licznych tłumów i zdarzeń Po oklaskach kłaniasz się i znikasz By w samotności dźwiękami pomarzyć
Miłość
Przyleciał słowiczek dawno upragniony usiadł na przyzbie serca uskrzydlił ręce rozśpiewał nuty
a one się uniosły z zatroskanej ziemi koncertami odpłynęły do krainy szczęścia i tęsknoty
17 października 1849
Stygnącym wzrokiem jeszcze głaska daleką młodość
Jeszcze widział białą suknię w oddali i pierścionek drżący na liściu
Jeszcze wyczuł matczyną pieszczotę czyjeś dłonie zatopione w kwiatach
Aż się nagle świat zamknął i spalił i płomieniem poszybował w przestworza
Odtąd wszyscy tacy biedni mali a On – Geniusz na ziemi najjaśniejsza zorza
Przygotował:Wiesław Hawełko