W oknie

Moje pierwsze wakacje szkolne też były w Otyniu. Brat mnie odprowadził, poprosił kierowcę, żebym dobrze wysiadła. I od tego czasu już nie miałam kłopotów. Chyba byłam już duża.
W Otyniu nigdy nie mogłam się nadziwić dlaczego w każdym domu jest jakaś specjalna poduszka, że w godzinach popołudniowych kobiety biorą te poduszki i wyglądają z okien. Przecież na oknie można było usiąść, nie było wysoko. Ale przede wszystkim dlaczego są w tych oknach?!Ciocia i wujek oraz kuzynowie tłumaczyli, że rozmawiają. Ale jak rozmawiają? Ze sobą rozmawiają. Ale jak ktoś mieszka przy basenie to jak może rozmawiać z kimś przy kościele albo młynie? Nigdy nie zrozumiałam.Czasami nie rozmawiano. Tylko patrzono. To rozumiałam. Przez Otyń biegła międzynarodowa droga E14. Ile samochodów! Miały literki ,,S" lub ,,B", a czasami ,,GB". Pachniało wielkim światem. Ruch trwał całą dobę. Nigdy nie mogłam zasnąć. A kiedy rodzina z Otynia przyjeżdżała do nas, miała ten sam problem. Ze snem. U nas było za cicho. Garaże dopiero zaczynano budować.Czasami jeszcze gdzieś widzę obrazki z dzieciństwa. Jakąś kobiecinę w oknie. Obowiązkowo z poduszką. Jednak bardzo rzadko. Zawsze przypominam sobie wówczas Otyń. Od tablicy do tablicy kobiety w oknach. Po wykonaniu obrządków gospodarskich, po obiedzie, przed wieczorną mszą. W czasach bez telewizorów.W tym roku coś zauważyłam w Otyniu z tych odległych czasów. Niedaleko byłego basenu i cmentarza ostał się jeszcze kamienny słupek drogowy z oznaczeniem – E14. Moja międzynarodowa droga.
A w oknach do dnia dzisiejszego zawsze coś można wypatrzyć. I to bez wścibskiego zaglądania. Wystarczy tylko lekko podnieść głowę.