Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

W połowie sierpnia obchodzimy święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, zwane również świętem Matki Boskiej Zielnej, bądź Matki Boskiej Korzennej (szczególnie w południowych rejonach kraju). Skąd wzięły się te dwa ostatnie określenia używane w odniesieniu do Maryi?

Niegdyś w Polsce uważano bowiem Matkę Boską za patronkę ziemi i jej roślinności. Podczas dawnych obrzędów religijnych związanych z sierpniowym świętem, pleciono kwiatowe wianki, które później zostawiano na polu. Wierzono, że nabierają one magicznej mocy: przynoszą szczęście, chronią przed złem, poprawiają uprawy i mają właściwości lecznice.

W kulturze europejskiej, początki święta WNMP datuje się na IV-V w, kiedy w ikonografii chrześcijańskiej pojawiły się pierwsze motywy Zaśnięcia Maryi Panny. Na obrazach sakralnych, Matka Jezusa otoczona jest dwunastoma apostołami oraz Chrystusem, który w symboliczny sposób odbiera jej dusze poprzez uśpienie (koimesis – z gr. zaśnięcie, od koiman – uśpić).

Konstytucja apostolska "Munificentissimus Deus" ("Nieskończenie hojny Boże") autorstwa Piusa XII, określa jako dogmat wiary, że Bogurodzica Dziewica Maryja została z ciałem i duszą wzięta do nieba. W tekście czytamy bowiem, że jej wniebowzięcie jest następstwem niepokalanego poczęcia:

"Bóg nie chce przed końcem świata udzielić sprawiedliwym, jako prawa ogólnego - pełnego skutku zwycięstwa nad śmiercią. Dlatego też również i ciała sprawiedliwych po śmierci rozpadają się i w ostatni dopiero dzień połączy się każde ze swoją duszą uwielbioną. Ale spod tego rodzaju ogólnego prawa zechciał Bóg wyjąć Najświętszą Maryję Pannę. Ona to, na mocy zupełnie szczególnego przywileju, swoim Niepokalanym Poczęciem zwyciężyła grzech, i dlatego nie podlega temu prawu trwania w rozkładzie grobowym, ani nie musiała aż do końca świata czekać na wybawienie swego ciała."