Wystawa Krzysztofa Wodiczki w galerii Fundacji Profile

Wodiczko jest artystą multimedialnym, w swojej pracy wykorzystuje slajdy i technikę video. Ekranem jest architektura. Na pomnikach, fasadach budynków, wieżach i kolumnach twórca wyświetla symbole i historie, które demaskują polityczne mechanizmy i zależności, odsłaniając to, co nieświadome w architekturze - która jest "medium" władzy. Sztuka jest też narzędziem krytyki, poprzez które artysta wprowadza do przestrzeni miast głosy wykluczonych, np: ofiar przemocy, bezdomnych i imigrantów.

Wystawę warto zacząć od obejrzenia wyświetlanego w galerii filmu z projekcji pt. "Weterani wojenni", która odbyła się w Warszawie w 2010 roku. Szczególnie polecam go osobom, które nigdy na żywo nie widziały działań Wodiczki, bo dzięki niemu zostaną wprowadzone w atmosferę pracy artysty, a każde zdjęcie z wystawy przemówi do nich ze zwielokrotnioną siłą.

"Weterani wojenni" to projekcja, która była wyświetlana w czterech miejscach w Warszawie na: tympanonie Teatru Wielkiego, kamienicy na ul. Oboźnej 11, fasadzie budynku Politechniki Warszawskiej oraz Bibliotece Narodowej. Artysta wykorzystał w niej zapis głosów polskich weteranów wojen w Iraku i Afganistanie oraz ich rodzin. Dźwiękom słów, w których tle słychać kolejne serie karabinu, towarzyszą obrazy ich tekstów. Każde słowo i strzał jest rzucone prosto w twarz, wstrząsające i prawdziwe do bólu.

Czytaj także: Wystawa promująca kampanię "Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka!" (ZDJĘCIA)

W przestrzeni miasta unoszą się ludzkie głosy:

"Kiedy ruszyłem to ciało, które było spieczone słońcem od góry, przyschnięte i kiedy spadła mu głowa z długą bodą, uniósł się niesamowity odór. (...) Po prostu od tamtej pory, nie wiem, mam ciągle takie uczucie, że zapach zgnilizny kojarzy mi się z tym trupem, z tym człowiekiem, który leżał tam w tych krzakach"

"Kiedy wijesz się w łóżku co noc, kiedy jesteś zalany potem, kiedy krzyczysz, albo chowasz się pod to łóżko, a kiedy ja wstaję i mówię: kochanie, co się dzieje? A ty mówisz: nic. I tak się dzieje miesiącami"

"Trzeba zacząć mówić na głos: jedziesz na wojnę w Iraku, jedziesz na wojnę w Afganistanie. Zastanów się, czy jesteś gotowy na to, by jechać na wojnę, nie na misję, tylko na wojnę."

To nie są puste słowa, tylko ludzkie historie, indywidualne narracje, trafiające w przestrzeń publiczną, z której zostały wyparte.

Cały artykuł przeczytasz w serwisie Wiadomości24.pl.

Codziennie najświeższe informacje z Warszawy na Twoją skrzynkę. Zapisz się do newslettera!