Złośliwości ciąg dalszy

Złośliwości ciąg dalszy
W liceum języka polskiego uczyła nas p. prof. Kujawa (od II klasy). Nie pamiętam, w której to było klasie – IV lub V. Tematem lekcji była Elegia o śmierci Ludwika Waryńskiego. Pani profesor prowadziła wykład. W klasie kompletna cisza.
Całą paczką siedzieliśmy w klasie pod oknami, przy samym stole nauczyciela. W pierwszej ławce Mecenas i Gudłaj, ja z Knyplem w drugim rzędzie, a za nami Głowacz i Jurek W. W tym dniu Gudłaj przyniósł „Opowiadania" Wiecha.
Pani Profesor wykładała, a myśmy czytali. Zdarzył się moment, gdy p. Profesor mówiła o tragedii Waryńskiego, klasa z zapartym tchem słuchała o heroicznej postawie bohatera, gdy my we czterech zaczęliśmy rechotać jak stado żab w stawie. Nie mogliśmy się opanować.
P. Profesor wyszła z klasy i o wszystkim zgłosiła Dyrektorowi – p. Fedyszynowi. Oczywiście natychmiast meldowaliśmy się u Dyrektora. Rozmowa do przyjemnych nie należała. Polecono nam przeprosić p. Profesor.
Kiedyś pisałem, że mieliśmy swoją „kapelę". Następnego dnia zrobiliśmy apel muzyczny. Zagraliśmy z przeprosinami. Wręczyliśmy wielki bukiet kwiatów p. Profesor, a na koniec zaśpiewaliśmy:
„Już dziąsła przeżarte szkorbutem
I zęby wyplute nie bolą
Już koniec – i płuca wyplute
Kochani, ja wrócę do kraju" (fragment „Elegii)
Okrzyk Gudłaja: „I wesoło":
Zaczęliśmy śpiewać: Tra la la. Lala.....
Z przeprosin nic nie wyszło. Pani profesor nie miała w tym dniu poczucia humoru. Podpadliśmy tak, że do dziś pamiętam.!
Starsi pamiętają chyba, że na ul. Dwornej, między księgarnią a sądem była kawiarnia. Wchodziło się do niej po kilku stopniach. Miała dwa poziomy.Pracowała tam jedna kelnerka, z którą mieliśmy na pieńku, bo nie stać nas było na napiwki. Bardzo długo czekaliśmy na kawę, często kawa to ponownie zaparzone fusy z domieszką sody itp. Postanowiliśmy coś z tym zrobić. Nauczka musiała dotknąć tylko tą kelnerkę. I wpadliśmy na pomysł: w banku wymieniliśmy 50 zł na monety 1-groszowe tymi monetami zapłaciliśmy rachunek. Był jej krzyk, płacz i decyzja kierowniczki: to są pieniądze w obrocie. Proszę przyjąć zapłatę".
Gdyby wzrok mógł zabijać, już byśmy nie żyli. Ale nasza obsługa się baaardzo poprawiła.
I jeszcze jedno: Biologię w III klasie miał z nami wice dyrektor. Za każdym razem, gdy wchodził do klasy na lekcję, zatrzaskiwał za sobą drzwi. A na samej górze drzwi były szyby. Któregoś razu jedna z szyb wypadła. Naprawiliśmy to, ale postanowiliśmy naprawić również zachowanie wice dyrektora.
Do jednej części drzwi przykleiliśmy korek (taki do strzelania z pistoletów). A w drugiej części umieściliśmy gwóźdź. Przed lekcja wszyscy w klasie. Drzwi lekko uchylone... Dyrektor wszedł i swoim zwyczajem trzasną drzwiami. .. Jak pierdyknęło, to on prawie usiadł.
Już nigdy nie trzasnął drzwiami. Ale biologię cięęężko się zaliczało.
cdn
Manro