Zygmunt Dmochowski, pedagog, poeta, przyjaciel, skromny człowiek

10 stycznia 2012 roku ukończy 81 lat.
Miasteczku temu oddał hołd wierszem.
Trzynaście wersów pamięci
Powracam myślą do tamtego małego Miasteczka
na zgrzebnej górze pooranej zmarszczkami czasu
szamoczącego się w przetokach czerwieni i czerni
kujawskiego Benares  tabernakulum żaru
z początku drogi wyboistej do Elidy
Moje myśli dotykają spraw które umarły:
Potarganych Aniołów płonących na wichrze
Wielopola figur woskowych i arlekinów
przemykającego się wśród kamieni Boga
szaleńców rozsadzających spojenia ciszy
przyjaźni żyznej jak pszeniczny czarnoziem Płowiec
rozstania za cenę połowy człowieczej śmierci
Tak o nim mówi. Ten wiersz jest dla mnie szczególny. Moje myśli dotykają spraw, które we mnie żyją. Budzi szereg wspomnień. Radziejów i ten okres mojego życia znalazł się także i w wielu innych moich utworach. Następnie przeniósł się do Opola, gdzie był nauczycielem, wizytatorem i kierownikiem zakładu szkoleniowego. Do poezji przyszedł z rzeźby. Debiutował w 1952 roku w gazecie studenckiej. Wiersze Zygmunta Dmochowskiego drukowały pisma pierwszego obiegu o zasięgu ogólnopolskim, m.in. "Wiadomości Kulturalne", "Śląsk", "Metafora", "Przegląd Artystyczno-Literacki", "Pomorze", Literacka Polska", "Kalendarz Opolski", "Almanach-Opolanin", "Poezja", periodyki czeskie i polskie. Znalazły się też w wielu antologiach i almanachach artystycznych. W 2004 roku został wyróżniony przez Marszałka Województwa Opolskiego nagrodą dla animatorów kultury. W 2008 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaczył pisarza medalem "Zasłużony dla Kultury Polskiej". Był delegatem Opolskiego Oddziału Związku Literatów Polskich na czterech kolejnych Zjazdach Literatów w Warszawie (XXVI-XXIX).Poeta jest Kujawiakiem i z tym regionem jest wciąż silnie związany. Wątki kujawskie są obecne w całej jego twórczości. Pozostaje członkiem kujawskich stowarzyszeń naukowych i kulturalnych, w tym Włocławskiego Towarzystwa Naukowego we Włocławku. Został odznaczony "Medalem za Zasługi dla Kultury Ciechocinka a także Medalem zasługi dla Uzdrowiska Ciechocinek.
O poezji Z. Dmochowskiego pisano w czeskiej krytyce literackiej: Opera Slavica" (Slavisticke Rozhledy) 2007 XII, I,Olomuncki Vieczernik" 2006, "Akord" (tłumaczenia i wiersze), Revne pro Literaturu, Umeni a Zivot" Brno-Praha, rocnik XXVI, keten 2006 kc 25 (wiersze).
Publikacje -Zbiory wierszy: Potargane anioły (1993, 1994)., Żarna i ziarna (1994).,Skaczące światło (1994).,Jaskrawość przestrzeni (1995).,Wezbrana rzeka (1997).,Mgławice Koziorożca (1998)., Nim umilknie ciepło (2000)., Wybór wierszy (2003).,Liryki opolskie (2007).,Wybór wierszy (2007).,Poematy : Z księgi pogan (1995).,Requiem Kujawskie (2001).,Człowiek – szkice do portretu.,Trzy poematy (2009). ,Powieść :Płonąca sól (2002).,Czyściec mojego nieba (2009).
Więcej o Zygmuncie Dmochowskim na założonej przeze mnie stronie vide
Ma bardzo bogaty biogram.
Zygmunt Dmochowski
Z.: poeta DU: Ciechocinek, 10.01.1931 M.: Halina z d. Kępska (1944), matematyk R.: Bolesław, kupiec i Henryka z d. Wieczorkiewicz D.: Ewa (1954), absolwentka Studium Medycznego w Łodzi; Rafał (1972), absolwent Politechniki Opolskiej ZP.: Florian Wieczorkiewicz, artysta malarz; Nikodem i Kazimiera z d. Śmigielska; Stanisław i Aleksandra z d. Adamska; pradziadowie h. Pobóg S.: 1950 matura w LO w Ciechocinku, 1950-54 studia na Uniwersytecie Warszawskim, kierunek: filologia polska K.: 1954-66 nauczyciel języka polskiego w LO w Radziejowie, 1966-76 wizytator w Kuratorium Oświaty w Opolu, 1976-87 wiceprezes WZDZ w Opolu SO.: pierwsze wiersze (1947), wiersze w m.in. Almanachu-Opolanin, debiut literacki w Gazecie Uniwersyteckiej (1952), dedykacja dla przyjaciela J. Żernickiego ELEGIA, nazwanie swojego pokolenia pisarzy pokoleniem POTARGANYCH ANIOŁÓW, uczestnictwo w KS Kolejarz Toruń, rzeźbienie, pierwsze prace (1970), uczestnictwo w wystawach i plenerach P.: wiersze w pismach ogólnopolskich: Wiadomościach kulturalnych, Śląsku, Metaforze, Przeglądzie Artystyczno Literackim, Pomorzu, Almanach Opolanina, Poezji; poezja w wydawnictwach czeskich: Slavickie Rozhlady, Olomuncki Veczernik Akord; wiersze: Potargane Anioły (1993,1994), Żarna i Ziarna (1994), Skaczące Światło (1994), Jaskrawość Przestrzeni, Wezbrana Rzeka (1997), Mgławice Koziorożca (1998), Nim Umilknie Ciepło (2000), Liryki Opolskie (2007); poematy: Z księgi Pogan (1995), Requiem Kujawskie (2001), Człowiek - szkice do portretu Powieść Płonąca Sól (2002), Wybór wierszy (2003) ON.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1986), Zasłużony dla Kultury Polskiej (2008), Zasłużony dla Opolszczyzny i Opola, Zasłużony dla Kultury Ciechocinka, Medal Stanisława Staszica Cz.: Opolskie Towarzystwo Kulturalno - Oświatowe, Górnośląskie Towarzystwo Literackie, Włocławskie Towarzystwo Naukowe, Krakowska Konfraternia Poetów H.: badania językowe, zgłębianie wartości ukrytych w słowie, poezja Lechonia, muzyka Chopina, motto życiowe: Człowiek Istota Paradoksalna Osiąga Wieczność Umierając.
Warto pamiętać, że do poezji przeszedł z rzeźby gdzie odnosił także sukces.
Myślę, że warto zapoznać się z tym co napisała :(Anna Kajtochowa – http://www.kajtochowa.olesno.pl/)
Cytuję:
„Zygmunt Dmochowski rozpoczął romans z literaturą po sześćdziesiątce. Całe pracowite życie poświęcił oświacie, działając w różnych wcieleniach: nauczyciela, kierownika zakładu wychowawczego, wizytatora. Od debiutu książkowego w 1993 roku (pierwsze wiersze wydrukował w 1952 w prasie studenckiej) opublikował kilkanaście książek. Debiut powitał recenzją Harry Duda. Już wtedy zauważył, że Zygmunt Dmochowski mówi własnym głosem, niepowtarzalnym, że jest poetą dwóch prastarych regionów Kujaw i Opolszczyzny, miłośnikiem ich języka, eksponującym poprzez ten język największe walory obydwu regionów. Inny krytyk, Zbigniew Ostrowski, wyraził swój podziw dla poety, recenzując „Potargane Anioły" oraz „Żarna i ziarna": „Poezja Dmochowskiego nie szuka ujścia w awangardowych technikach pisarskich, bo i po co? Znakomicie realizuje się w wierszu stroficznym, rymowanym głębokim rymem, od czasu do czasu uciekającym do echa wyrazów; wierszu nielicznym na tyle, że aż prosi się targnąć strunę gitary i wyśpiewać strofy poety znad Odry. No i te słowa, perełki sensów i znaczeń. Słowa — rarytasy, słowa briicknery. Dmochowski wydobywa z zasobu leksykalnego języka archaizmy znaczeniowe i gramatyczne. I o dziwo — nie straszą, a są subtelnego rodzaju przyprawą do języka codzienności, w którym na co dzień pisze Zygmunt Dmochowski".
KS.