Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 125]

Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 124] 
W środku autokaru, obok kierowcy, stało dwóch wschodnioniemieckich celników i dwóch ich pograniczników. Cisza zapanowała jak makiem zasiał. Wszyscy już dawno dowody osobiste mieli przygotowane.
Pogranicznik rozpoczął je sprawdzać, a jeden z celników zaczął iść przez środek autokaru, spoglądając po górnych półkach. Kolega i ja nie byliśmy zbyt cisi; zwłaszcza kolega. Nie był już w stanie powstrzymać się od głośnego śpiewania i to zwróciło uwagę celnika. Podszedł do nas, spojrzał w górę, wskazał palcem kuferek kolegi:
- Czyje to?- Mooo...ik...jeee - kolega czkając zdołał odpowiedzieć.- Proszę otworzyć - beznamiętnie odrzekł celnik.
Zerknąłem na kumpla. Przewidując u niego kłopoty z utrzymaniem pozycji wertykalnej, właściwie to każdej pozycji z wyłączeniem pozycji fotelowej, sam się podniosłem i sięgnąłem na półkę po jego kuferek. Usiadłem, położyłem go na kolanach i otworzyłem. W środku ukazał się stosik pustych butelek po piwie. Równo stały, sztywny kuferek do tego był przydatny.
Celnik wytrzeszczył oczy, zaskoczony:- To wszystko?! Co jeszcze przewozicie?- Nooo, mamy jeszcze jedną butelkę piwa. Nie zdążyliśmy wypić. Ale jak trzeba, to zaraz kolega z nią sobie poradzi...- Jaaasne, ik, zaraz to załatwięęę , ik... - kumpel bohatersko postanowił wykazać się obywatelską postawą. Jak nie można przewozić piwa w butelkach, to nie można, ale nikt przecież nie zabraniał przewozić w jego żołądku.
Celnik wyraźnie znalazł się w rozterce. Nabrzmiał na twarzy, wyraźnie starał się powstrzymać ogarniające go konwulsje. Długo jednak to nie trwało i wybuchnął gromkim śmiechem. Zawtórował mu drugi celnik. Pogranicznicy sami ledwie utrzymali powagę. Celnicy szybko jednak się pohamowali. Spojrzał jeden na drugiego. Ten, który był chyba ważniejszy, machnął ręką i... celnicy wyszli. Wyszli!!! 
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 126] 
Wszelkie prawa zastrzeżone.Podobieństwo do osób, miejsc i zdarzeń może być przypadkowe.