Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 13]

Początek wspomnieńByłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 12]Pierwsze pytanie było jak uderzenie obuchem, nawet nie zdążyłem zamknąć za sobą drzwi - "Wiedziałeś kto rzucił świece?! Maczałeś w tym palce? Mów natychmiast bo..." - groźba nieuniknionego zawisła w powietrzu. Odetchnąłem z lekka, na oba pytania mogłem spokojnie odpowiedzieć, że nie wiem. BO NAPRAWDĘ NIE WIEDZIAŁEM, ...oczywiście wczoraj wieczorem. Ojciec pytał się czy wiedziałem, a nie czy już wiem. ;)
Dzisiaj to co innego, byłem już po spotkaniu z kumplami. I to ciążyło, dzisiaj już wiem. Wolałbym nie wiedzieć. Czy dotrzymam tajemnicy?Z miną niewinnie oskarżonego zaprzeczyłem. Skłamałbym gdybym rzekł że moja odpowiedź tatuńcia zadowoliła. Przeciwnie; jakby to powiedzieć..."ociec mój rodzony troszeczkę się wnerwił". „Troszeczkę"  to mało powiedziane. Przyszedł już do domu nastrojony bardzo bojowo. Teraz jakby jeszcze bardziej się nastroił... Co oni w tym wojsku dzisiaj rano robili, że się tak wkurzył? Dowódca był dzisiaj w złym nastroju czy co?Z trwogą obserwowałem gdzie wędruje oćcowa ręka i przy czym tatuńcio gmera w swoim wojskowym umundurowaniu. Mężnie jednak, jak na syna wojskowego przystało, opanowałem swoje rozpanikowane myśli i wytrwałem w postanowieniu. Moja odpowiedź na ponownie powtarzane pytania była niezmienna. Nawet prośby mamy nie pomogły... a jak miałem odpowiedzieć na pytanie "kto?" Miałem skłamać? Przecież naprawdę nie wiedziałem... wczoraj. A przecież "to" zdarzyło się też wczoraj, a nie dzisiaj.Długo ten "razhawor" nie trwał, wyraźnie tatuńcio się śpieszył... Pozwólcie że spuszczę miłosierną zasłonę milczenia na "dalszy rozwój wypadków" w moim domu... i w domach innych "zaprzysiężonych" też. Nie byłem wyjątkiem... ;)
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 14]
Wszelkie prawa zastrzeżone.Podobieństwo do osób, miejsc i zdarzeń może być przypadkowe.