Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 18]

Początek cykluByłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 17]Po trzech dniach aresztu domowego wreszcie spotkaliśmy się na podwórku, cała nasza dziesiątka. Miękkie miejsca naszych niewymownych "części" już dawno wyleczyły się z bólu, różnobarwne kolorki na nich też zaczęły zielenieć, a w końcu żółknąć... rozeszło się po kościach. :) Słońce pięknie prażyło, mieliśmy jeszcze prawie miesiąc wakacji... czegóż chcieć więcej w wieku dziewięciu lat? :-)
Kilka spraw od razu uzgodniliśmy - po pierwsze niezużyte  świece dymne zniszczyliśmy i resztki głęboko zakopaliśmy. Trochę szkoda było, przecież tak ciężko na nie zapracowaliśmy i z trudnościami przewieźliśmy. Ale woleliśmy już nie ryzykować. Każdy kolorowy dym "nieznanego pochodzenia", który by tylko pojawił się w okolicy i... wiadomo na kogo by padło podejrzenie. Znów by nas wzięto w obroty.  Puszczona w niepamięć ledwie przyschnięta "sprawa" zostałaby na pewno odgrzebana. Aż tak głupi to nie byliśmy żeby ryzykować od nowa. W tak młodym wieku miejsce gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę jest wyjątkowo czułe, o czym jeszcze dobrze pamiętaliśmy... ;)Po drugie zrobiliśmy wspólnymi siłami mały plakacik z namalowanym dużym sercem i napisem "Dla pana Dowódcy. Przepraszamy". Jeden z nas raniutko wsunął malunek przez szparę w drzwiach wejściowych mieszkania pułkownika... chyba został przyjęty bo dowódca ponownie odpowiadał życzliwie na nasze "Dzień dobry" kiedy spotykaliśmy go na podwórku...Co nie znaczy że staliśmy się nagle tacy potulni i grzeczni. "Operacja świeca" była zakończona i już tej akcji nie ponawialiśmy. Słowa dotrzymywaliśmy; honorni byliśmy. Ale było jeszcze tyle innych pomysłów do zrealizowania... Na koniec wakacji przecież trzeba było podtrzymać tradycję ich pożegnania; uczyliśmy się od starszych chłopaków... ;)
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 19]Wszelkie prawa zastrzeżone.Podobieństwo do osób, miejsc i zdarzeń może być przypadkowe.