Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz.16]

Początek cykluByłem dzieckiem... byłem i starszym [cz.15]Usłyszałem jak otworzyły się drzwi wejściowe do mieszkania. Trwożliwe myśli ponownie mnie opanowały - dzisiaj będzie ciąg dalszy czy dopiero jutro? Ale głos taty był dziwnie wesoły. Czyżby się upiekło? Usłyszałem jak pytał się mamy "Zdzisiek już śpi?" Ech co będzie to będzie! Lepiej wszystko zakończyć dzisiaj jak się uda niż ciągnąć to jeszcze jutro...
- Nie śpię tato! - odkrzyknąłem. -To przyjdź.
Zwlokłem się trochę jeszcze obolały po wcześniejszych ojcowskich "napominaniach". Naprawdę tata był w dobrym humorze! Próbował przyjmować srogą minę, ale zbyt dobrze go znałem; trudno było mu utrzymać powagę. No i chyba cosik tam wychylił... ;)
Zaczął z wysokiego "C" - Wiesz coście narozrabiali?! Jaka mogła się stać tragedia? Nie pomyśleliście o skutkach?!
Chwilę wziął na wstrzymanie, ja przezornie wolałem się nie odzywać tylko potulnie kiwałem potwierdzająco głową. Czyżby naprawdę się upiekło?Ojciec ponownie zrobił głęboki wdech i... - Macie szczęście. Cholerne szczęście. Wszyscy. I to tylko dlatego, że dowódca zdecydował się dalej nie dochodzić. A mógłby! Prędzej czy później wyśpiewalibyście wszystko, jak na świętej spowiedzi. Dziękujcie że mamy takiego szefa. A teraz do łóżka spać! I żeby to było ostatni raz! Drugi raz tak lekko to by się nie skończyło!
Wolałem nie czekać na dalszy ciąg tyrady... krzyknąłem szczęśliwy - Tak tato! Już więcej nie będziemy! - A więc jednak! Sam się przyznałeś! To byliście Wy! Masz szczęście że już po sprawie... -  jeszcze usłyszałem chowając się szybko pod kołdrę... tu było bardziej bezpiecznie. Uuuuufffff. Chyba koniec. Wreszcie mogłem zasnąć snem sprawiedliwego...;)
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 17]Wszelkie prawa zastrzeżone. Podobieństwo do osób, miejsc i zdarzeń może być przypadkowe.