Jak Bartuś dotarł na szczyt

Na Placu Bohaterów, przy pomniku stanęła ścianka wspinaczkowa. Każdy chętny mógł się zmierzyć z pionową skałą. Ja nie byłam... Wystarczyły emocje z obserwowania innych. Głównie dzieci - w czasie kiedy byłam na placu - decydowały się na pokonywanie pionowej ściany.Nigdy do tego czasu nie miałam okazji zobaczyć na żywo tej konkurencji. Po kilku wejściach na dzieci szczyt, czułam ogromne napięcie i zmęczenie. Jakbym sama się dźwigała do góry.
Nie wszystkim próby wychodziły lekko. Instruktorzy bardzo spokojnie nakierowywali. - Teraz lewa noga, prawa ręka na zaczep, oprzyj się o załamanie.Tak, tylko jak już się jest na wysokości, ręce omdlewają to i lewą nogę można pomylić z prawą, także ręce robią się obce. I która jest tą prawą?
Ich spokój docierał do tych co chcieli się poddać. Niektórzy potrzebowali nieco więcej czasu na kolejny krok. Napięcie wśród oglądających było naprawdę duże. I ręce same biły brawa jak docierali na szczyt.
Furorę zrobił jednak pięcioletni maluch. Bartuś bez żadnych zahamowań śmigał do góry. Zbyt mały, żeby rozumieć wszystkie instrukcje, ale żądny bycia tam wysoko. Myślałam, że już kilka wejść zaliczył. Rodzice jednak powiedzieli, że debiutował. Gdyby zmierzyć czas, byłby najszybszy.Po mojemu dlatego, że najlżejszy. Nie miał za wiele do dźwigania do góry.
Ależ te dzieciaki są dzielne! Wszystkie, które podjęły wyzwanie wdrapywania na wysokość siedmiu metrów.
Członkowie Klubu Wysokogórskiego Zielona Góra zapraszają także w dniach 2 i 3 (sobota, niedziela) czerwca w godzinach 10-18.