Kamienica przy Brzeskiej w rejestrze zabytków. Praski budynek bez większych zniszczeń przetrwał wojnę, dziś jest w opłakanym stanie

Kamienica znajduje się w rejonie Bazaru Różyckiego. W XIX wieku na terenie posesji była zabudowa drewniana, natomiast pod koniec XIX wieku wzniesiono murowaną kamienicę frontową z bocznymi oficynami. Budynek powstał dla Menaeherna i Arona Kaliszów. W 1910 roku kamienica należała do Abrama Grauberga, następnie od 1928 roku do Piotra Cybulskskiego. Kamienica miała charakter mieszkalno-użytkowy, do 1939 roku mieściły się w niej m.in.

• oddział Miejskich Zakładów Zaopatrywania Warszawy sprzedający węgiel opałowy,
• skład spożywczy Skarżyńskiego,
• piekarnia Rocha Szajko oraz Wolfa Haftki,
• herbaciarnia i kawiarnia Dawida Mendżyrzyckiego,
• żydowska biblioteka im. Pereca.

Zabudowa bez większych zniszczeń przetrwała wojnę światową, jednak lata zaniedbań doprowadziły do usunięcia części wystroju elewacji i wnętrz. Po II wojnie światowej przeszła na własność Skarbu Państwa. W latach 60. mieściła się pod tym adresem hurtownia galanterii konfekcyjnej. Po 2005 roku rozebrano wolnostojącą oficynę poprzeczną.

Kamienica stanowi jeden z najstarszych przykładów zabudowy ulicy z niezwykle bogatym wystrojem architektonicznym elewacji oraz oryginalnymi elementami. Gabaryty budynku oraz charakter zabudowy są typowe dla zabudowy miejskiej z przełomu XIX i XX wieku. Elementem wyróżniającym jest dekoracja czerpiąca z architektury klasycznej, z charakterystyczną gradacją rozwiązań stylistycznych. Zróżnicowany i bogaty detal architektoniczny, wprost odnoszący się do rozwiązań historycznych - tłumaczy prof. Jakub Lewicki Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków.

Nośnikiem wartości artystycznych są wnętrza kamienicy, z wyraźnym podziałem na reprezentacyjną, główną klatkę schodową, o częściowo zachowanym neorenesansowym wystroju snycerskim z aplikacjami na policzkach schodów, oraz znacznie skromniejszymi bocznymi klatkami schodowymi w oficynach, których standard dostosowano do zamożności pierwszych mieszkańców budynku. W każdej z nich zachowały się pozostałości zabudowy w formie komórek lokatorskich. Pomimo powojennych przekształceń i modernizacji w wielu lokalach zachowały się przykłady oryginalnej stolarki drzwiowej, a w budynku głównym także supraporty oraz posadzki taflowe.

Omawiany zespół obiektów stanowi wyjątkowy, dość dobrze zachowany przykład zabudowy miejskiej z przełomu XIX/XX wieku. We wnętrzach obiektów zachowało się wiele elementów z pierwotnego wyposażenia i wystroju, dając precyzyjny obraz ówczesnej kultury materialnej i mieszkańców. Obiekty są świadectwem minionej epoki - podkreślono we wniosku Towarzystwa Przyjaciół Pragi.