Nie życzę sobie!...

I jeszcze z milion razy je powiem. Takie bajdurzenie, które wywołuje u innych wzruszenie ramion, a nawet gest Kozakiewicza. Na te moje stanowcze trzy słowa reagowały tylko dzieci, kiedy były mniejsze. Potem i one migały się jak mogły i robiły swoje.
Nie używam tych słów w stosunku do ustroju i różnego kalibru polityków, bo i tak ich nie usłyszą, a ja na darmo będę zdzierać sobie gardło. Jakby tak jednak ktoś wpadł na pomysł, że kilka milionów Polaków stanie przed Sejmem i wrzaśnie "Nie życzę sobie", to i ja bym dołączyła, a tak to próżne moje wysiłki. Ja wolę wrzeszczeć w cztery oczy. I zresztą przeważnie tak samo na jedno wychodzi, bo przeważnie słyszę: Dziuńka przystopuj!
Dzisiaj rano mówię do męża: Nie życzę sobie, żebyś mi robił pobudkę o 7-ej rano, a on na to: - mogłaś spać! To, że trzaskał drzwiami i tupał po całym domu, to dla niego nie powód, żebym krzyczała: Nie życzę sobie!?
Sąsiad robi śmietnik tuż przy moim płocie, brudy wiatr roznosi po naszym trawniku, mówię mu, że sobie tego nie życzę, a on: a możesz mi naskoczyć! W takich wypadkach krótka piłka i na sąsiada znajdę bata. Są jeszcze przypadki, że moje trzy słowa działają. Rzadko, bo rzadko, ale jednak:)
Kiedy jakiś urzędniczyna podnosi na mnie głos, to nie daję jeździć po sobie jak po łysej kobyle. Zauważyłam, że najchętniej z grubej rury traktują ludzi ci z najniższych szczebli. Po tych ze świeczników, to moje"Nie życzę sobie", spływa jak woda po kaczce. Wszystko cacy glacy, a i tak robią swoje, czyli wbrew mnie.
Zachowam jednak to swoje "Nie życzę sobie", bo to forma mojego protestu. Może kiedyś do kogoś wreszcie dotrze, że ludzie czegoś NIE ŻYCZĄ SOBIE...!??