Drogie panie, kawę zamawiacie w bankomacie?

Proszę się nie złościć i nie posądzać mnie o jakiś szowinizm połączony z brakiem kultury, ale naprawdę  9 na 10 kobiet przy bankomacie sprawia wrażenie, że albo pierwszy raz wypłaca kasę, albo próbuje ją wypłacić tę kasę kartą zniżkową do sephory. Przykład z dziś. Napieprzają mnie plecy (cały czas korzonki), pada śnieg, zacina po twarzy lodowaty wiatr, boli mnie krzyż, a do tego jest 11.45 a ja na 12.0o mam dentystę. Lecę do bankomatu. Kartę mam w doni od momentu wyjścia z domu. Przede mną idzie pani. No od biedy mógłbym ją minąć, ale wyglądałoby to kuriozalnie, bo dosłownie musiałbym wcisnąć się przed nią do bankomatu. Więc odpuszczam. Pani podchodzi do bankomatu i… się zaczyna! Co się zaczyna? Wbijanie PIN-u? Rozpoczynanie wypłacania? A gdzie tam. Rozpoczyna się szukanie karty! No po po ….. ją mieć przygotowaną, gdy idzie się do bankomatu? A może tym razem wyjątkowo karta nie będzie potrzebna?! Ale jest. Więc pani szuka. Ona się oklepuje po kieszeniach i grzebie w torebce (na zmianę), a ja już dygoczę z zimna i nerwów. Czas płynie. Pani szuka karty. Nie pomyśli, że mogłaby puścić mnie przed siebie, SKORO I TAK NIE MA KARTY! O nie. Ona dalej jej szuka. W końcu znajduje. Ale to niczego nie kończy. Bo wtedy zaczyna się festiwal wkładania karty. Być może pierwszy raz to robi, ale trochę to trwa. Potem słyszę, że wzdycha, buczy, syczy, ale ciągle nie słyszę wbijania PIN-u. I co się okazuje po 4 minutach, najdłuższych czterech minutach w moim życiu? Pani się odwraca, wzrusza ramionami i z tym niewinnym głupim uśmiechem zdaje się mówić: – Ojojojoj. Chyba jednak nie wypłacimy pieniędzy.   Po czym odchodzi, a moim oczom ukazuje się bankomat z komunikatem: stop, bankomat uszkodzony. Dziękuję.