Epitafium dla lipy

Marzyło mi się, żeby drzewa umiały chodzić, wtedy bym poprosiła naszą potężną lipę, aby odsunęła się od naszego domu (:
Lipa posadzona 70 lat temu, przez moją teściową, przez lata była świadkiem historii rodziny męża, a potem i mojej. Teściowa posadziła mała sadzonkę daleko od domu. Z biegiem czasu drzewo przysuwało się coraz bliżej, jakby chciało uczestniczyć w życiu rodziny. W jej cieni siadaliśmy w upalne dni. Pod jej potężną koronę biegałam, kiedy było mi smutno. Zawsze mnie wysłuchała. Mijały lata, lipa rozrastała się i swoimi liśćmi jak parasolem osłaniała prawie 100-letni dom. My się starzeliśmy, a drzewo rosło, rosło...
Z przerażeniem zauważyliśmy, że lipa poczuła się wszechwładną królową. Jak modliszka. Jej potężne korzenie pruły podmurówkę naszego domu, ściany zaczęły pękać, a olbrzymia liściasta korona zaczęła zastępować żaluzje. Musieliśmy wybierać - ona czy nasz dach nad głową. Serce pękało, ale przecież nie będziemy na stare lata mieszkać w szałasie? Zapadła decyzja - ratujemy swój dom! To był ostatni dzwonek, bo dom trzeszczał w posadach. Korzenie wybrzuszały podłogę na parterze.
Nie będę opisywać istnej drogi przez mękę z uzyskaniem zezwolenia na jej wycięcie, ani olbrzymich kosztów finansowych. Ocaleliśmy swój dom, ale ile razy spojrzę na miejsce, gdzie rosła lipa zawsze coś mnie ściska w gardle. Nie ma już 25 metrowego kolosa, nie ma zapachu kwiatów i pnia, którego nie mogło objąć dwóch mężczyzn. Gdyby ta lipa umiała chodzić (: Zostały tylko zdjęcia i nasze wspomnienia.
Magister często wspomina swoją jabłoń, inni mają też jakieś ukochane drzewo.A mnie się ciągle zdaje, że słyszę szum potężnego drzewa za oknem.
Po przeczytaniu tekstów o barbarzyńskim okaleczaniu drzew, pomyślałam, że nasza lipa miała godną śmierć i łzy, które płynęły z naszych oczu były szczere.