„Nawet wybitny Reżyser nie powinien obrażać ludzi"

W artykule tym znalazła się informacja o budowie Kościoła w Bochotnicy koło Kazimierza, z inicjatywy i przy wsparciu Państwa Elżbiety i Krzysztofa Zanussi. Prace budowlane na działce, wydzielonej z posesji szkoły a przekazanej przez wieś, są już poważnie zaawansowane. Zamieszczone w artykule zdjęcie wyraźnie to ilustruje.Inicjatywę uważam za niezwykle cenną i szlachetną. Świadczy ona ponadto o hojności Państwa Zanussi. Rozumiem też i doceniam starania o zgromadzenia środków finansowych na zakończenie budowy. Uważam jednak, że te starania powinny się odbywać z szacunkiem dla ludzi, którym ma służyć ta ważna inwestycja. Ze zdziwieniem i przykrością przeczytałem list, który mój znajomy otrzymał kilka tygodni temu podczas koncertu na Zamku Królewskim w Warszawie.W liście tym Państwo Elżbieta i Krzysztof Zanussi zwracając się o wsparcie budowy kościoła charakteryzują wieś Bochotnica w następujący sposób:„ (...) wsi obciążonej strasznym doświadczeniem kopania grobów dla Kazimierskich Żydów, rozstrzeliwanych przez nazistów w czasie II wojny światowej.Wsi obciążonej do dziś alkoholizmem, złodziejstwem, której niesłychanie potrzebne jest miejsce wsparcia duchowego i odnowy moralnej (...)"Uważam, że nawet wybitny reżyser i hojni sponsorzy nie mają prawa i nie powinni tak charakteryzować mieszkańców Bochotnicy. Charakterystyka ta obraża, bowiem i poniża ludzi, których znam i szanuję.W miejscowości tej mieszkam na stałe od 54 lat a rodzina mojej mamy osiedliła się w Bochotnicy w 1926 roku. Znam doskonale wszystkich mieszkańców Bochotnicy. Uważam ich za ludzi pracowitych, uczciwych i życzliwych. Życzliwości z ich strony także wielokrotnie doświadczyłem. Wiem też, że wielu mieszkańców Bochotnicy nie ma pracy i znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Niektórzy szukają zarobku zagranicą. Według mojej oceny, skala zjawisk patologicznych, które są złe i szkodliwe społecznie, nie jest wcale większa niż w innych miejscowościach i grupach zawodowych.Jednocześnie pragnę podkreślić, że wieś Bochotnica jest przykładem ogromnych przemian i awansu społecznego. Od czasu, kiedy Bolesław Prus umieścił w tej biednej, zacofanej nadwiślańskiej wsi akcję noweli „Antek" sytuacja życiowa mieszkańców diametralnie zmieniła się. Ogromna grupa mieszkających lub pochodzących z Bochotnicy ludzi zdobyła wykształcenie średnie i wyższe. Pracują oni w różnych zawodach i na odpowiedzialnych stanowiskach. Myślę, że im, podobnie jak mnie i moim dorosłym dzieciom, jest po prostu przykro. Mieszkańcy mojej miejscowości nie zasłużyli na taką opinię. Wracając do czasów II wojny światowej należy pamiętać o wydarzeniach tragicznych, które bezpośrednio dotknęły mieszkańców Bochotnicy szczególnie w czasie Krwawej Środy w listopadzie 1942 roku, kiedy w egzekucji zginęło kilkadziesiąt osób, w tym także dzieci.Pragnę podkreślić w sposób wyraźny, że moim celem nie jest umniejszanie znaczenia inicjatywy i hojności Państwa Zanussi, ani podważanie roli Kościoła dla wsparcia duchowego i kształtowania postaw moralnych społeczeństwa. Sądzę jednak, że wszystkie opinie i oceny powinny odzwierciedlać stan rzeczywisty a starania o pozyskanie środków nie powinny oznaczać poniżania i upokarzania ludzi, do których kierowane jest wsparcie.Powyższa wypowiedź odzwierciedla mój osobisty pogląd i nie ma ona żadnych podtekstów politycznych.Z poważaniemProf. dr hab. Stanisław Krasowicz