Opole to dżungla. Poranek z życia zmotoryzowanej matki

(...) Od poniedziałku do  piątku doświadczam tych samych uczuć: złość, napięcie, nerwowość, agresja. Odwożę dzieci do przedszkola i żłobka. Przedszkole na Chabrach, żłobek na Dambonia, praca w centrum...
Codziennie około 7.05 pakuję moje Księżniczki do auta i ruszam w bój (...).
 
Pierwszy korek to obwodnica. Dojeżdżam do niej w minutę i stoję koło stacji benzynowej. Wciskający to ci z prawej. Ponieważ jestem jeszcze spokojna i w dobrym humorze, śpiewając piosenkę o biedronce wpuszczam 2-3 auta (...). Wreszcie moja kolej, zielone światło. Z tylnego siedzenia słyszę: - Jedź, mamo!! Moja grupa wsparcia wykazuje pełne zaangażowanie, dziewczynki są już zaprawione w korkowych bojach. Przed nami kawałek fajnej, pustej drogi (...). Ulica Oleska o 7.18 jest całkiem przejezdna. Skręcamy w Chabry, prosto do przedszkola. 7.20, odprowadzam Księżniczkę nr  1 i około 7.25 z Księżniczką nr 2 ruszamy dalej.
 
Luboszycka wita nas płynnym korkiem już od  wiaduktu. Słuchamy płyty „Minimini party” i jak co dzień mam koncert życzeń z tylnego siedzenia. Mała jest w świetnym humorze, bo siedzenie w aucie to dla niej codzienność. Płynnie posuwamy się do przodu. Nareszcie mijamy tory i teraz już szybciutko rondo, plac Kazimierza, Koszyka i Dambonia.
 
Jest 7.38, odstawiam Księżniczkę nr 2 do żłobka.
 
Z ciężkim sercem wsiadam do auta. 7.44. Wiem, co mnie teraz czeka. Wyjeżdżam na  Domańskiego, mija chwila, zanim dopcham się do  Niemodlińskiej.Wreszcie mogę dołączyć do innych stojących. W dłoni kubek-termos z kawą, w radiu wiadomości (...). Dojeżdżam do świateł o 7.53 (...)  Ci z Hallera wjeżdżają już na czerwonym.
 
Ruszam szybko, żeby tego ostatniego przestraszyć. Ma mnie gdzieś, on jedzie. Stoję na środku skrzyżowania i nie wiem, co dalej, bo inni też stoją. Nagle do przodu. JEST! Jadę, powoli, jak  żółw ociężale (...).
 
8.02 stoję koło skrętu w  Grottgera. Byle przez światła, to już potem jakoś szybciej to idzie. Przejeżdżam, cały czas lewym pasem; grunt to asertywność. Koło Championa następuje przetasowanie. Kto na Spychalskiego, ten na prawy pas. Ale tam niespodzianka - Spychalskiego też stoi (...). O 8.09 jestem koło straży miejskiej, w korku na prawym pasie. Nie lubię się na siłę wciskać, więc zjechałam na samym początku. Lewa strona ciągle do przodu.
 
Z prawej też chcą się włączyć do ruchu. Zatrzymuję się na pasach dla pieszych, ale kierowcy z lewego pasa nawet tego nie zauważają. Mijają mnie i omijają ludzi, byleby wcisnąć się gdzieś z przodu. Z mojego dobrego wychowania korzysta też ten z prawej. Co robić? Ruszam, co tam babcia z pieskiem, matka z wózkiem, dziecko w drodze do szkoły. Miasto to dżungla; trzeba umieć walczyć o swoje miejsce na drodze, bo inaczej stoisz (...).  Jestem już na poziomie mostu (...). Nagle obok mnie wyrasta autobus. Co robię? Robię mu miejsce przed  sobą, bo tego mnie tato uczył. Autobus ma misję, ja w aucie jestem jedna, a w autobusie ze 30 osób albo i więcej. Autobus zatem jedzie, a ja stoję. Zza autobusu wyskakuje jeszcze jeden lewus i wciska się do przodu (...). 8.16, za 4 minuty zaczynam zajęcia (...). Dojeżdżam do  pracy lekko spóźniona. Moi studenci czekają (...). Zaczynam wykład z myślą, że o godzinie 15 muszę jechać po małą do  żłobka, a potem przedszkola. I znowu wrócę na ten most, w inny, lecz ten sam każdego dnia KOREK.