Rondo na Łokietka imieniem.... Hubala

Ostatnio podsunąłem naszej Radzie Miasta pomysł lokalizacji parkingu przy Parku Solankowym, tym razem chciałbym coś zrobić dla swojego osiedla. Po krótkiej analizie dowiedziałem się, że rondo na Osiedlu Piastowskim można by było nazwać. Długo myślałem nad tym i wpadł mi dobry patron, dobry kandydat z wielu, który mógłby godnie być postacią i symbolem ronda. Rondo to znajduję sie blisko mojego miejsca zamieszkania , tu się wychowałem więc pozostaje sentyment.
Henryk Dobrzański (bo tak nazywał się Hubal) urodził się w czerwcu 1896 roku w rodzinie szlacheckiej. Był uczestnikiem I wojny światowej, brał udział w walkach z Ukraińcami w 1918 roku i dowodził plutonem kawalerii podczas walk o Lwów. W latach 1919–1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za odwagę na polu walki został odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych i krzyżem srebrnym Henryk Dobrzański (bo tak nazywał się Hubal) urodził się w czerwcu 1896 roku w rodzinie szlacheckiej. Był uczestnikiem I wojny światowej, brał udział w walkach z Ukraińcami w 1918 roku i dowodził plutonem kawalerii podczas walk o Lwów. W latach 1919–1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za odwagę na polu walki został odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych i krzyżem srebrnym Orderu Virtuti Militari.Po wojnie pozostał w wojsku. Jako świetny kawalerzysta był członkiem reprezentacji Polski w jeździectwie, zdobywając ogółem 22 złote, 3 srebrne i 4 brązowe medale. W roku 1925 zdobył w Londynie Nagrodę indywidualną dla najlepszego jeźdźca, był również zawodnikiem rezerwowym w składzie polskiej ekipy na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku.Tuż przed wybuchem wojny obronnej 1939 otrzymał przydział jako zastępca dowódcy 110. Pułku Rezerwowego Ułanów. 11 września jego jednostka została przeniesiona do Wołkowyska, a stamtąd w kierunku Grodna i Lasów Augustowskich. W trakcie marszu stoczyła kilkanaście potyczek z Wehrmachtem i brała udział w obronie Grodna przed wkraczającą ze wschodu Armią Czerwoną. 20 września, po dwóch dniach ciężkich walk z Sowietami, Grodno skapitulowało. 23 września generał Wacław Przeździecki wydał rozkaz, aby wszystkie podległe mu oddziały przedostały się na teren neutralnej Litwy. Podporządkowania się temu rozkazowi odmówił jedynie 110. Pułk Ułanów, w którym służył Dobrzański. Po wchłonięciu resztek innych oddziałów, oddział podjął marsz w kierunku broniącej się Warszawy. Nad Biebrzą pułk został okrążony przez Sowietów, kosztem ciężkich strat zdołał jednak przerwać linie wroga. Wkrótce po tym jego dowódca, pułkownik Jerzy Dąbrowski, wydał rozkaz rozwiązania oddziału. Około 180 żołnierzy pod dowództwem majora Henryka Dobrzańskiego podjęło decyzję dalszego udziału we wciąż toczących się walkach i ruszyło w kierunku oblężonej stolicy.Bitwa pod Kockiem zakończyła kampanię wrześniową, lecz nie zakończyła oporu Polaków. Major Dobrzański przyjął pseudonim "Hubal" (przydomek rodowy gałęzi Dobrzańskich, z której się wywodził), a jego oddział, teraz jako Oddział Wydzielony Wojska Polskiego, stał się pierwszym oddziałem partyzanckim II wojny światowej. W początkach listopada hubalczycy odnieśli pierwsze zwycięstwo nad Niemcami w potyczce pod Cisownikiem. Dzięki pomocy ludności mieszkańców Kielecczyzny oddziałowi udawało się wymykać z organizowanych przez Niemców pułapek. Ci odpowiedzieli represjami w stosunku do cywilów – z tego powodu kierownictwo ZWZ i Delegatura Rządu na Kraj nakazały Hubalowi rozwiązać oddział. Hubal odmówił, ograniczył jednak kontakty z ludnością cywilną do minimum, aby nie narażać jej na represje.W marcu 1940 roku oddział Hubala zniszczył całkowicie batalion piechoty Wehrmachtu w potyczce pod Huciskiemmi. Kilka dni później w zasadzce pod Szałasem hubalczycy zaskoczyli kolejny oddział niemiecki zadając mu ciężkie straty. Dla zlikwidowania zagrożenia ze strony Szalonego Majora Niemcy sformowali liczącą 1000 żołnierzy grupę antypartyzancką złożoną z formacji SS, batalionu Wehrmachtu i jednostki czołgów. Liczebność oddziału Hubala nigdy nie przekroczyła 300 żołnierzy, do walki z nim Niemcy zaangażowali natomiast ogółem około 8000 ludzi. 11 kwietnia Skłoby i Hucisko, zabijając wszystkich mężczyzn. Wydarzenie to wstrząsnęło Hubalem, który do tej pory nie zdawał sobie w pełni sprawy z realiów hitlerowskiej okupacji. Niemcy spacyfikowali. 30 kwietnia 1940 roku jego oddział, prawdopodobnie w wyniku zdrady, został otoczony przez przeważające siły niemieckie w okolicach Anielina koło wsi Studzianna, w odległości około 20 km od Opoczna. Po ciężkiej walce, w której Niemcy użyli czołgów, oddział uległ rozproszeniu, a sam Hubal poległ z bronią w ręku. Niemcy zmasakrowali jego ciało i wystawili je na widok publiczny, a następnie wywieźli do Tomaszowa Mazowieckiego i spalili lub pochowali w nieznanym miejscu. Dziś wydaje się, że pochowano go w Wąsoczu. W roku 1966 zostaje pośmiertnie mianowany pułkownikiem.
Ten tekst przedstawia życiorys i czyny jakich dokonał major wraz z hubalczykami walcząc z okupantem o wolność Polski.  Jest również patronem wielu szkół, szczepów harcerskich ,organizacji, jednostek wojskowych, jachtu, mostu a także nakręcono film o nim i o jego żołnierzach, pod tytułem ,,Hubal" reżyserii Bohdana Poręby.Na łamach Gazety Pomorskiej i Portalu Moje Miasto Inowrocław, pragnę gorąco prosić  o pomoc w realizacji tej inicjatywy zwracając się do: Prezydenta i Rady Miasta Inowrocławia, Przewodniczącego i Zarządu Rady Osiedla Piastowskiego, Prezesa i Członków Stowarzyszenia Bastion, a także dowódców naszych inowrocławskich pułków wojskowych. Niech to będzie nasz gest dla majora oraz żyjących jeszcze hubalczyków.
Źródło: http://www.andersa4siemiatycze.pl/luzne%20strony/wrzesien39.htm