Sękacz: Przepis na supersmak

Trafiło się prawie 30 lat temu, że wraz z kolegami z kryminalnego pojechałem do Gnieżdżewa na pożar. Spalił się szauerek (to taka nasza szopka), w której na wolnym ogniu gbùrka (gospodyni) piekła sękacza. Wówczas nie miałem pojęcia, co to jest, więc zarówno koledzy, jak i gbùrka, udzielili mi w miarę dostępnej (dla kompletnego kulinarnego nieuka) informacji.

Drugi raz z sękaczem spotkałem się, kiedy wyprawiałem synowi wesele. Sękacz MIAŁ być OBOWIĄZKOWO! I był, specjalnie zamawiany.
I okazało się, że właśnie sękacz łączy kuchnię Podlasia i Kaszub (bo na pewno nie zylc).
Dzięki (nie zawsze przyjemnym) kontaktom naszych przodków z Tatarami przepis na sękacz i technika przyrządzania tego ich tradycyjnego ciasta dotarła na nasze kresy i dotrwała do chwili obecnej na Podlasiu.
Na północ od Mazowsza sękacza potrafili przyrządzać Jaćwingowie i prawdopodobnie północna część Polski od nich nauczyła się tej technologii.
A po przyrządzeniu ciasta z bardzo dużej ilości jaj, mąki, masła, wanilii i rumu (nie wiem, co jeszcze dodaje się do ciasta biszkoptowego) rozpalało się ogień pod specjalnie przyrządzonym rożnem, którego główną część stanowił drewniany walec. Nad otwartym ogniem na obracający się walec polewa się ciasto, które szybko się zapieka, tworząc jakby słoje drzewa. Nadmiar ciasta tworzył sęki (stąd nazwa placka – sękacz).
Ciasto pycha, zajadam się nawet ja, który normalnie ciasta nie cierpi.
Teraz piecze się sękacza przemysłowo (za którąś wizytą Dziuńki w Łomży jeździłem z nią po sękacze do wytwórni). Można go dostać w sklepach. Ale prawdziwy, znad ognia, trafia się tylko na zamówienie.
Oba zdjęcia, załączone do tego tekstu, wykonał w dniu 23 grudnia 2004 r. w Gnieżdżewie mój syn. Gbùrka przygotowywała ciasto na święta.
Mam zdjęcie gotowego sękacza z wesela syna. Niestety, nie pokażę go Wam, bo są na nim goście.
Wszystkim smakoszom tego ciasta – smacznego!
Manro