Vivat Academia! Vivat Uniwersytet Zielonogórski!

Zachęcali zaś - Uniwersytet Zielonogórski, Radio Index i artyści z Zielonogórskiego Zagłębia Kabaretowego.
Starsi mogli odtworzyć legitymacje, młodsi już je sobie wyrobić. Kopalnia Wiedzy chętnie się nią dzielił z innymi. Najbardziej oblegali go... filmowcy i ludzie z mikrofonami. Każdy chciał uszczknąć coś dla siebie. Sfilmować, nagrać i w domowym zaciszu odtwarzać i nasiąkać Wiedzą.
Pomagano studentowi, który został relegowany z uczelni. Rektor okazał dobre serce. Jeżeli zbierze kilka tysięcy podpisów, przywróci go w prawach studenta. Nie wszyscy chcieli pomóc. Jeden obywatel w sposób zdecydowany, a nawet bardzo zdecydowany i kategoryczny odmówił. Wypomniał biedakowi jak to drzewiej bywało. Była służba wojskowa i z takimi gagatkami szybko robiono porządek.
Na wysokim poziomie stała Poezja. Słuchano z namaszczeniem, także na klęczkach. Wzruszył słuchaczy wiersz Leopolda Staffa ,,Kowal". Tomik poezji za 28 zł można było okazyjnie odkupić już za bodajże 34 zł. Nie zaobserwowałam czy znalazł się chętny.
Wanda ciężko pracowała. Co chwila z jej koszyka wypadały pomarańcze. Pod koniec mityngu mocno już sfatygowane. Spieszono jej z pomocą, ale nie wszyscy potrafili w porę się zorientować. Nawet jak lądowały wprost pod ich nogami. Częstokroć sama zdążyła je pozbierać. Poezja też na nią działała. Podobnie jak na panią i pana z pieskiem. Piesek również słuchał.
Obojętnie przeszedł pan z teczką, umknęła pani o różowych włosach, ale pani z zakupami do zabawy się włączyła. Pamiętano o kibicach stojących za biletami na niedzielny mecz rewanżowy, który zadecyduje kto zostanie Drużynowym Mistrzem Polski na żużlu. Bo oni stali i stali, a dzień miał się ku końcowi. Przesłano im pozdrowienia i strofy wiersza.
Jeden zaś stał i gadał. Gdyby zapadła noc, nic z jego gadki nie dałoby się zrozumieć. Niektórzy słuchacze jakby właśnie na noc czekali... Niebacznie się zatrzymali, a grzeczność nie pozwalała na odejście. A tego gadania końca nie było widać. Takie to miał gadane!
Kto się włączał do zabawy (lub nie), otrzymywał banknoty o nominale 2 Festiwali.
Przy rzeźbie Bachusa pracował zaś Mistrz. Nie potrafił jednak powstrzymać śmiechu na widok tego co wyczyniali młodzi artyści. Ale pracy nie przerywał. Powstawał Erich von Patishon Bis. Nie mogłam być niestety, do końca, przeto nie widziałam finału. Czy Władysław Sikora stworzył Bisa z głową czy bez.
Zachęcano zielonogórzan, przechodzącą grupę młodzieżową z Płocka – Studiujcie! Uczcie się! Będziecie jak Kopalnia Wiedzy, jak Poezja lub będziecie tańczyć jak oni. Tutaj jest Uniwersytet Zielonogórski! I będziecie tak samo mądrzy bo oni wszyscy się uczyli.
Apel był kierowany do wszystkich. Starszych i młodszych. Także do bobo w wózeczku. Z zastrzeżeniem. Bobo powinno zmienić ubiór. Tak jak Bachus. W środowe popołudnie był studentem.
Żeby więcej takich imprez na deptaku... Nawet bez żadnej okazji. Przecież kabaretowi artyści w każdej sytuacji się odnajdą. Zrobią temat z niczego.