ŻUŻEL - Na celowniku klasyczny hat-trick

- Obaj jesteśmy wielkimi fanami futbolu - przyznaje selekcjoner zdobywców trofeum imienia Ove Fundina, nagrody za zwycięstwo w finale Drużynowego Pucharu Świata. Trener jest kibicem Górnika Zabrze i Manchesteru United. - Skopiowaliśmy gest francuskich mistrzów świata Laurenta Blanca i Fabiena Bartheza. Już trzy razy przyniósł nam szczęście. Z kapitanem reprezentacji mamy przecież "bujne" czupryny - śmieje się opiekun naszej żużlowej husarii.

Dramatyczny finał w duńskim Vojens przeszedł do historii. Teraz czekamy na drugi w historii polskiego sportu żużlowego tytuł indywidualnego mistrza świata. Droga do finału tegorocznego cyklu Grand Prix w Bydgoszczy jeszcze wprawdzie daleka, ale Jarosław Hampel i Tomasz Gollob są liderami klasyfikacji generalnej po sześciu rundach. - Czy Polak stanie na najwyższym stopniu podium 65. Indywidualnych Mistrzostw Świata? - prowokujemy pytaniem selekcjonera biało-czerwonych. - Jeśli obaj utrzymają dotychczasowe tempo to w październiku, na stadionie bydgoskiej Polonii, wszyscy przeżyjemy niezapomniane chwile. Powiem więcej. Jest szansa zdobycia złotego i srebrnego medalu - przyznaje Marek Cieślak, ale nie popada w euforię. - Jason Crump i pozostali nie złożą przedwcześnie broni - tłumaczy.

W sierpniu 2005 roku na torze Stadionu Olimpijskiego we Wrocławiu biało-czerwoni sięgnęli po pierwszy Drużynowy Puchar Świata. Zdobyli 62 punkty, klasycznie nokautując żużlowców Szwecji (34) Danii (31) i Wielkiej Brytanii (27) i po czterech rundach wyścigów mieli już złote krążki w kieszeni. W Lesznie bój o mistrzowską koronę z Duńczykami (2007) i Australijczykami (2009) trwał do ostatniej gonitwy. W Vojens scenariusz się powtórzył i przypominał filmowe dzieła Alfreda Hitchcocka. Ale zwycięstwo wywalczone w trudzie i znoju, na obcej ziemi smakuje najbardziej - mówią chórem polscy żużlowcy. Najbliższy cel? Za rok, po raz trzeci z rzędu, wygrać finał i znów zostać najlepszą drużyną na świecie - dodaje Piotr Szymański z Poznania, przewodniczący Głównej Komisji Sportu Żużlowego, który trochę żałuje, że ponad 50-centymetrowej wielkości pozłacane, okazałe trofeum imienia legendarnego Szweda, 5-krotnego mistrza świata na przełomie lat 50. i 60, jest nagrodą przechodnią.

W latach 60. minionego stulecia nasza reprezentacja też była światowym mocarstwem. Biało-czerwoni cztery razy triumfowali wtedy w finałach drużynowych mistrzostw świata - dwukrotnie we Wrocławiu (1961, 1966), Rybniku (1969) i w niemieckim Kempten (1965). Chwały polskiemu speedwayowi wówczas przysporzyli - Florian Kapała, Henryk Żyto, Marian Kaiser, Stanisław Tkocz, Mieczysław Połukard, Antoni Woryna, Andrzej Wyglenda, Paweł Waloszek, Andrzej Pogorzelski, Zbigniew Podlecki, Marian Rose, Henryk Gluecklich, Edward Jancarz. Husaria pod wodzą Marka Cieślaka w duńskiej jaskini lwa wyrównała osiągnięcie starszych kolegów, ale jeszcze kontynuuje swoje dzieło i może zapisać się w historii jako drużyna wszech czasów. Dziewiątego tytułu mistrza świata wywalczonego przez biało-czerwonych w 1996 roku w niemieckim Diedenbargen, nie można porównać z poprzednimi i współczesnymi triumfami. Poza rodzimą federacją wszystkie czołowe zbojkotowały rywalizację, posyłając do boju swój drugi bądź trzeci garnitur. Przyczyną rokoszu były opony pozbawione... klocków.