Moje rozterki i nadzieje

Nigdy bym naszej "rodzince" nie powiedziała: Żegnaj! Dzięki Wam przeżywam tu na prawdę wspaniałe chwile. Zawarłam znajomości i pokuszę się o słowo - przyjaźnie :) Mam kontakt z kilkoma osobami, reszta jest mi bardzo bliska :) Nie będę rozpisywać się o Wiarusie, wszyscy doskonale wiedzą co ON dla nas znaczył, znaczy i będzie znaczyć!!!
Z wieloma przyjdzie mi się zapewne spotkać na łomżyńskich ulicach, kiedy znowu przyjadę do rodzinnej Łomży: - Mateja biega często po pasach na rondzie Solidarności - uważaj, nie potrąć równie szybko idącej, sportowo ubranej pani w wieku ciut pobalzacowskim! :)- scrappy coco - do zobaczenia na Rynku! Jakbyś robił jakąś sondę uliczną, złap w kamerę i mnie :)-za Irkiem po wszystkich łomżyńskich bankach nie będę niuchać. Samo mi to "ciacho" w oko wpadnie : ) Pamiętaj!- lokalny_patriota, tu liczę tylko na przypadek... (:- margolcia ma punkt strategiczny - jak zobaczysz dwie roześmiane kobietki robiące zdjęcia gołębiom na Rynku - to ja i Krysia!- też powojenna - bez żadnych obiekcji zatrzymam każdą pędzącą na rowerze kobietkę, z koszem warzyw na bagażniku : )- elina - ta jest łatwa do namierzenia :) Chodnik od strony Stokrotki, pies i obok pani z szufelką w ręku :)- magisterUW - chodzi z synkami na spacery i na wiele imprez więc...:)
I tak po kolei, długo, długo mogę… Krysia udostępni mi swoją listę już rozpracowanych członków "Gangu MM". A w razie większych problemów namierzę okopy Matei i poproszę go o pomoc w poszukiwaniach :) Chyba mi nie odmówi po starej znajomości? Bo my jak gołębie. Nawet jak się rozlecą, zawsze potem jakoś wrócą do swojej gromadki.
Kurcze! Jest Was tak wielu i tylu z Was uczyniło moje życie ciekawszym i pełniejszym, że mogę Wam tylko podziękować z serca :)