Natalia Szałwińska-Dolata nie żyje

Wieloletnim pracownikiem ZOZ Radziejów, ordynatorem Oddziału Reumatologii miejscowego szpitala. Miała tu i nie tylko znajomych i przyjaciół, których pozostawiła pogrążonych w smutku i rozpaczy. Wierna przysiędze „Hipokratesa” z uśmiechem i życzliwością pomagała swoim pacjentom, ciesząc się ich uznaniem.
W dniu 17 kwietnia 2013 roku o godz.12,oo w Kościele Farnym kościele p.w. NMP Mszą Świętą rozpoczną się uroczystości pogrzebowe. Spocznie na miejscowym cmentarzu w Radziejowie.
Natalia moja koleżanka z czasów Liceum Ogólnokształcącego w Radziejowie, wieloletnia znajoma i przyjaciółka naszej rodziny była wspaniałą, uśmiechniętą, życzliwą, otwartą na problemy innych. Dla niej niezwykle ważna była rodzina, o którą dbała, troszczyła się z jej nieodłącznym uśmiechem. Była wspaniałą  matką, babcią, żoną. Pozostawiła w bólu męża Ryszarda, córkę Anię z rodziną, syna Tomasza z rodziną i innych członków rodziny, znajomych, przyjaciół.
Będzie nam Ciebie brakowało droga Natalio, chociaż w sercach naszych i pamięci naszej zostaniesz na zawsze.
Najszczersze wyrazy współczucia dla Męża Ryszarda oraz córki Ani i syna Tomasza z rodzinami od tych ci którzy ją znali.
Spoczywaj w spokoju Natalio! Jeszcze niedawno byłaś wśród nas.
Dziś w rozmowie poinformowałem Halinę Dmochowska koleżankę z LO Radziejów, żonę mego niedawno zmarłego przyjaciela Zygmunta Dmochowskiego o śmierci naszej wspólnej koleżanki Natalii Szałwińskiej – Dolaty.
Halina tak mi odpowiedziała-„ Śmierć jest najcięższym doznaniem jakie człowiek musi przeżyć na tym łez padole. Ale trzeba trwać.”. Jednocześnie przesłała mi swój wiersz poświęcony pamięci zmarłego męża Zygmunta Dmochowskiego.
Halina DmochowskaPomięci zmarłego męża Zygmunta Dmochowskiego Dni wypadały z rytmuBezsenne noce budziły koszmaryWspomnienia zdarzeń wracałyW obrazach jesiennego pejzażu Otulałam łzami i miłościąŚwiat gasnącego życiaPieściłam czułe słowaI chwile które minęły Pozwól Mu zostać Panie - prosiłamAle iskry nadziei powoli traciły oddechDziało się to co nieuchronne Zamglone oczy galopujące tętnoJak konie na paddockuWróżyły zagładę
Odszedłeś w niebytW krainę dusz zbłąkanychW poszukiwaniu wiecznego szczęścia Czas stanął w miejscuTwój zegar nie bije kurantówOsierocony fotel wyje z samotnościWiędną rękopisy spragnione druku W ogłuszającej ciszy i pustceSłychać słowaKtórych już nigdy nie wypowiesz
Opole, 20.01.2013
PS!
"Śpieszmy się cenić ludzi, tak szybko odchodzą" .W krótkim czasie trójka wspaniałych przyjaciół.Cześć ich pamięci. Niech odpoczywają w spokoju.
KS.