Urocza ulica Lekarska w Warszawie. Niegdyś mieszkało tutaj słynne małżeństwo artystów. Ich dom ma oryginalną fasadę

Ulica Lekarska ma 100-letnią historię. Została wytyczona około 1924 roku jako osiedlowa ulica na terenie Spółdzielni Mieszkaniowej "Ognisko". Członkami tej spółdzielni byli przedstawiciele wolnych zawodów - lekarze, politycy i artyści.

Nazwa ulicy najprawdopodobniej pochodzi od licznie zamieszkującej tu przed wojną grupy lekarzy. Budynki tworzące zachodnią pierzeję utrzymane są w konwencji stylu narodowego, który przypominać ma renesansowe dwory obronne z attykami i dachami pogrążonymi. Projektowali je Roman Feliński i Stefan Kraskowski.

Natomiast wschodnią pierzeję tworzą domy o architekturze bliższej konstruktywizmowi. Są one projektem Piotra Kwieka. Przed II wojną światową przy ulicy miała siedzibę Wielka Loża Narodowa Polski.

Ulica Lekarska przebiega od al. Armii Ludowej do ul. Nowowiejskiej, w dzielnicy Śródmieście.

Spacerując ulicą Lekarską nie jest trudno przegapić budynek pod numerem 9. Wyróżnia go oryginalna fasada z kolorowych kamieni, ceramiki i barwionej zaprawy cementowej. Elementy te pokrywają całą elewację, zaczynając od dolnych części po poziom pierwszego piętra.

- Jednym z najbardziej wyróżniających się miejsc Warszawy jest ulica Lekarska. Zabudowa tejże ulicy została zaprojektowana przez wybitnego lwowsko-warszawskiego architekta Romana Felińskiego. Jednym z gmachów tejże ulicy jest budynek przy Lekarskiej 9, w którym mieszkało małżeństwo Rechowiczów, znane z niezwykle efektowych dekoracji ceramicznych - powiedział Prof. Jakub Lewicki, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków.

Hanna Rechowicz i Gabriel Rechowicz to małżeństwo artystów, często pracujące wspólnie. Byli twórcami licznych fresków i mozaik, w których splatały się architektura i malarstwo. Ich abstrakcyjne kompozycje zdobiły najważniejsze obiekty architektoniczne epoki powojennego modernizmu w Warszawie.

Rechowiczowie wykonali wielkoformatowe naścienne dekoracje plastyczne m.in.: w hotelu Bristol, w Domu Chłopa, we wnętrzu Supersamu czy zewnętrzną dekorację gmachu basenu Legii. Stworzyli indywidualny styl o rozpoznawalnych cechach.

W realizacjach tych posługiwali się różnorodnymi technikami rzeźbiarskimi, mozaikowymi i malarskimi, często łącząc je w obrębie jednego dzieła. Oryginalnego charakteru ich kompozycjom nadawał rodzaj użytego materiału - rzeczne otoczaki, płytki lub odpady ceramiczne, które scalone cementową zaprawą i polichromowane tworzyły abstrakcyjny relief. Mozaiki wykonywane były w tradycyjnej technice alla prima – w wilgotnym cemencie.

Źródło: na podstawie "Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy" - Jarosław Zieliński, TONZ, Warszawa 1996, UM Warszawa, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków.