U prof. Janusza Migdalskiego w Świeszu [wideo, zdjęcia]

Warto wpaść do Świesza i pochodzić po parku krajobrazowym, zajrzeć do Muzeum Domowego mieszcząca się w Dworku Neoklasycystycznym z II poł. XIX w. stanowiącym własność prof. Janusza Migdalskiego wieloletniego mego znajomego.
Wokół dworku znajduje się przepiękny park. Park dworski (5ha).
Rosną w nim trzy szpalery dorodnych lip. Jest ich tam blisko pięćdziesiąt. Już w 1805 roku ówczesny właściciel Ksawery Dmochowski w swoich pamiętnikach porównywał aleje lipowe ze Świesza do lip w ogrodzie Saskim w Warszawie. Jest to park krajobrazowy z XVIII w. Na podstawie wspomnień Franciszka Salezego Dmochowskiego wiadomo, że park był prawdziwą ozdobą majętności. Wielki jak „Ogród Saski" ze szpalerami lipy szerokolistnej, jesionów, grabów, kasztanowców nawiązywał w swym układzie do wzorów francuskich, modnych w XIX w.
W dworku prof. Janusz Migdalski z wielką starannością urządził swoje Muzeum, w którym gromadzi sprzęty domowe sprzed lat. Jak przystało na Muzeum, jest również galeria obrazów, gdzie odbywają się czasowe wystawy. W muzealnych zbiorach znajdują się eksponaty związane z epoką napoleońską i księstwem warszawskim, oraz polskim ziemiaństwem. W księgozbiorze znajduje się pierwszy przekład Iliady Homera i wiele innych „białych kruków".. Tak o stworzonym muzeum domowym mówi.
„Wielkie muzea mogły powstać tylko dzięki zbiorom możnych i panujących „A domowe muzea to przyszłość – trzeba, warto, powinno się pozostawić po sobie wiele faktów, rzeczy, spraw, aby ocalić od zapomnienia naszą historię i czerpać z niej doświadczenia dla przyszłości.
W 1985 roku, do Świesza przybył prof. dr hab. Janusz Migdalski i od razu nastały lepsze czasy dla dawnej siedziby ziemiaństwa kujawskiego, które trwale zapisało się tak w historii Polski, jak i literaturze polskiej. Onegdaj, w tym dworze Franciszek Ksawery Dmochowski, przetłumaczył po raz pierwszy na język polski Iliadę Homera, a w latach 1806-30 zostały spisane dzieje majątku i jego współczesne życie przez syna Ksawerego, Salezego Dmochowskiego. Początek XVIII wieku właścicielami Świesza był ród Gąsiorowskich. Pod koniec XIX wieku majątkiem zarządzała rodzina Sulimierskich. Ostatnimi właścicielami dworu i majątku była rodzina Zalewskich h. Rawicz.
Gdy pan profesor przed dwudziestoma laty zamieszkał w świeskim dworze, który praktycznie był ruiną, a teraz z mozolną pieczołowitością został przywrócony do pierwotnego blasku i aktualnie jest prawdziwą perłą architektoniczna na kujawskiej równinie, a od kilku lat wiekowa rezydencja za sprawą naukowca zamienia się w Domowe Muzeum, gdzie z wielką starannością właściciel urządza swoje Muzeum, w którym gromadzi sprzęty domowe sprzed lat. I jak przystało na Muzeum jest również galeria obrazów, gdzie odbywają sie czasowe wystawy, jak żniwa na Kujawach, na której zgromadzono obrazy malarzy polskich i niemieckich.
W muzealnych zbiorach znajdują się eksponaty związane z epoką napoleońską i księstwem warszawskim oraz polskim ziemiaństwem. W księgozbiorze znajduje się pierwszy przekład Iliady Homera i wiele innych „białych kruków".
Dzisiaj nowy gospodarz z wielkim poświęceniem i sercem tworzy domowe muzeum i jak sam mawia: „wielkie muzea mogły powstać tylko dzięki zbiorom możnych i panujących".
Prof. dr hab. Janusz Migdalski urodził się w Piołunowie /gm. Radziejów/- średnią szkołę techniczną skończył we Włocławku. Przez wiele lat naukowiec Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy i naukowiec w Wojskowym Instytucie lotniczym w Warszawie, a od 1985 roku urządza w świeskim dworze Muzeum.
Myślę, że puentą dla działań prof. Janusza Migdalskiego może być refleksja mego przyjaciela Zygmunta Dmochowskiego.Vide: http://www.kujawy2008.republika.pl
Jan Paweł II zawarł przekonanie, że człowiek nie może żyć bez miłości, bo jest ona podstawą człowieczeństwa. Każdy zastanawia się nad sensem życia. Kiedyś w rozmowie z przyjacielem Zygmuntem Dmochowskim pojawiało się pytanie, po co żyjemy? Ten 81 letni wspaniały człowiek tak odpowiedział. Myślę, że odpowiedź człowieka, który przeżył trzy ćwierćwiecza, powinna być jednoznaczna:
„ żyjemy po to, żeby zatrzymać teraźniejszość dla przyszłości, a jednocześnie z uszanowaniem traktować przeszłość, bo z niej jesteśmy."
Taka jest moja dewiza i tak napisałem przedwczoraj do mojej koleżanki-poetki Lidii Węglarz, dziękując jej za zamieszczenie w alternatywnym piśmie literackim "Ulotna przestrzeń" siedmiu moich wierszy.Sądzę ,że jest to co większość nas czuje. Zygmunt Dmochowski także autor pięknego wiersza o Świeszu ma rację. Takimi samymi zasadami wydaje się kierować prof. Janusz Migdalski , który pojawił się w Świeszu w 1985 r. W GOŚCINIE U MOJEGO IMIENNIKA FRANCISZKA K. DMOCHOWSKIEGO
Znów mogłem po latach - niespokojny ptakzaczerpnąć ciszy na Twoim Swieszugdzie biel klasycznie w fasadachjak w akwareli Vogla – palladiańskospływa po zboczu do jeziora 
Soczysty chlorofil - redyk jesionów i dębówspowijający giezło pałacuwciąż trwa jeszcze - niestrudzeniena chwałę czasu co był się wypalił 
Pniemy się ławą w milczeniu ku słońcubrnąc w trawach i leszczynie świętej:pątnicy Słowa i Koloru z traktów –plenerowcy Janka Kalafusa-wsłuchani w legendę i wielkość wpatrzeni w zapadający się kształt-w Twoje dostojne przemijanie 

Świesz /88-231/- wieś w gminie Bytoń i powiecie radziejowskim, oddalona 7 km od Piotrkowa Kujawskiego i Radziejowa, leży przy drodze nr 267 z Piotrkowa Kujawskiego.
Muzeum Zaprasza:Dwór można zwiedzać przez cały tydzień, najlepiej po telefonicznym uzgodnieniu pod numerem 606 485 442.
Strona:http://www.swiesz2009.republika.pl
KS.