Polowanie na kotkę

Na statkach zdarzało się, że były zwierzęta – psy albo koty. Pies przeważnie był „kapitański" – kot – nasz. Ale raz się zdarzyło, że kapitan przetwórni (trawler – przetwórnia, przystosowany do połowu rufą) był właścicielem kota.
Pewnego dnia na Labradorze przez UKF dobiega głos kapitana z „C.." . „Chłopaki, moja kotka będzie miała młode. Łapiduch mówi, że to w ciągu najbliższych godzin". I poleciały następnie, tak jak komentarze na MM-ce, porady, co robić przy połogu kotki. Ile głosów, tyle rad. Kapitan z „C..." co jakiś czas podawał stan, w jakiej znajdowała się jego pupilka. Na łowisku nie było statku w zasięgu słyszalności, na którym by nie sekundowano tym niespodziewanym narodzinom.
Kapitan z „C..." opisał, jak przygotował miejsce do połogu, jak do kotki zagląda, jak o nią dba. I nagle jego poddenerwowany głos: „Cholera, nie ma kotki! Przeszukałem kabinę, ale jej nie widziałem". Pytają się go, czy nikt do niego nie wchodził – i zaraz potem kapitana nie było na fonii – pobiegł szukać z pomocą „łapiducha", stewarda i ochmistrza kotki po mostku, nadbudówce, a później po pokładzie. Oczywiście nie znalazł i już zaczął podejrzewać, że wypadła za burtę.
Około północy wszystkie wachty na statkach zostały postawione na nogi. Bardzo donośny głos kapitana z „C..." obwieścił: „Cholera! Ta k..... okociła mi się w koi. As, wołaj stewarda, niech przygotuje mi nowe miejsce do spania, a tam niech robi porządek. Ale mam kotki!!"
Sypnęły się gratulacje i sugestie, aby przypadkiem w domu nie mówił, jaką ma wspaniałą towarzyszkę w koi.
Manro